?قدرت ذهنیِ انسان از اینجا آغاز می‌شود: «به چیزی که نمی‌خواهی، ذهنت سراغش نرود و به چیزی که می‌خواهی، ذهنت را روی همان متمرکز کنی» این بزرگترین منشأ قدرت در روح انسان و آغاز قدم‌هایی است که انسان به‌سوی رشد و کمال برمی‌دارد.

?البته قبل از این هم می‌توان مقدّماتی برای رسیدن به قدرت ذهنی در نظر گرفت؛ مثل سبک‌زندگیِ درست و برخی رفتارهایی که انسان باید انجام بدهد یا انجام ندهد؛ مثلاً اینکه انسان نباید هرزه‌چشمی و هرزه‌گوشی کند؛ یعنی نباید هر چیزی را گوش بدهد که ذهنش به‌سمت هر فکری برود.

?اسلام اصلی‌ترین برنامه‌اش یعنی نماز را برای تمرین کنترل ذهن گذاشته است. اصلِ اصلِ نماز این است که «به چی نیندیشی و به چی بیندیشی؟»

?اگر ذهن انسان تربیت نشود، غالباً دربارۀ امور منفی فکر می‌کند. ذهن را باید تربیت کرد؛ یک وجهِ این تربیت، منصرف‌کردن ذهن از امور بد است، وجه دیگرش، متوجّه‌کردن ذهن به امور خوب است.

?به چه چیزهایی نباید بیندیشیم؟ هر چیز بدی دربارۀ گذشته و آینده! باید ذهن را از آینده‌اندیشیِ بد که موجب نگرانی می‌شود و از گذشته‌اندیشیِ بد که موجب حسرت می‌شود، بازداشت.

?اگر قدرت ذهنی نداشته باشی، در اثر صفات خوبی مثل «کمال‌طلبی» و«خوف از خطر» ذهنت به‌طور خودکار سراغ امور منفی می‌رود. از یک‌طرف، چون کمال‌طلب هستی، نقص‌هایت تو را اذیت می‌کند. از طرف دیگر، چون می‌خواهی خودت را از خطرها نجات بدهی و دنیای اطراف پُر از عوامل خطر است؛ لذا دچار ترس و نگرانی می‌شوی.

?علیرضا پناهیان

این عالم زنده است. ما توی این عالم زنده، ما توی این عالم پر از قوانین محکم داریم زندگی می‌کنیم. بد می‌شویم همه با ما بد می‌شوند!

وقتی ما به سمت خدا نمی‌رویم، به سمت خدا در تکاپو نیستیم، عاشقانه به سمت خدا حرکت نمی‌کنیم، همه با ما دشمن می‌شوند. همه با ما بد می‌شوند. وقتی ما قرآن نمی‌خوانیم سیاه می‌شویم. چون همه دارند می‌خوانند. «یُسَبِّحُ لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ»؛ همه دارند تسبیح می‌گویند، همه عاشقش هستند، همه به سمتش دارند حرکت می‌کنند. بعد تو بی‌اعتنا هستی بر می‌گردند به تو نگاه می‌کنند. آنها همه زنده هستند.

پیراهنت باهات بد می‌شود، بدنت باهات بد می‌شود، دیوار خانه‌ات باهات بد می‌شود، سقف خانه‌ات باهات بد می‌شود، غذایی که می‌خوری باهات بد می‌شود. وقتی خوب می‌شوی می‌بینی همۀ این ذرّات باهات خوب می‌شوند. به ذکر خدا می‌پردازی، تلاش می‌کنی برای رفتن به سمت خدا می‌بینی اینها همه باهات خوب می‌شوند. لباست باهات خوب می‌شود، آبی که می‌خوری باهات خوب می‌شود. می‌بینی مهربانی عالم را با خودت! خانه‌ای که تویش زندگی می‌کنی در و دیوار باهات خوب می‌شوند. احساس تنهایی و وحشت در تو از بین می‌برود. غم و غربت نمی‌گیردت. این عالم زنده است! بارها خدا از زنده بودن این عالم حرف زده. آخر خدا که نعوذبالله الکی حرف نمی‌زند که، این سنگ‌ها دارند تسبیح می‌گویند. خدایا یک چیزی هم داری می‌گویی ها! چی‌کار می‌کنند اینها؟ کوش‌اند؟ چه‌جوری تسبیح می‌گویند؟ نه واقعاً دارند می‌گویند.

ما توی این عالم زنده، ما توی این عالم پر از قوانین محکم داریم زندگی می‌کنیم. بد می‌شویم همه با ما بد می‌شوند! بعد خداوند متعال می‌دانید که در قرآن کریم می‌فرماید: «نُمْلِی لَهُمْ»؛ اگر یک کسی بد شد که دنیا می‌خواهد نابودش کند. من، من اجازه نمی‌دهم، می‌گویم بابا بگذار این ده سال دیگر زندگی کند. به تعبیر من بچه‌ها کاریش نداشته باشید. سرطان، مرطان فعلاً نرو سراغش. بابا این بد شده می‌خواهیم بزنیم متلاشی‌اش کنیم! با همان لقمۀ اول غذا نابودش می‌کنیم. خود غذا می‌گوید، خود آب می‌گوید. خدا می‌فرماید نه صبر کن، چه خبر است شلوغ می‌کنید؟ اینجوری باشد که الکی همین‌جوری همه می‌آیند درِ خانۀ من. خدا کش می‌دهد موقعیت‌اش ‌را، بگذار بگذار، بگذار، نگه می‌دارد.

این خلقت شما هم خیلی عجیب بوده در بین کائنات. یک موجودی ساخته این را بگذارم حالا اگر خواست تسبیح بگوید. مگر می‌شود؟! ملائکه صدایشان درآمده بود. مگر می‌شود؟! خب اگر نشد چی؟ می‌زند خودش را نابود می‌کند، می‌زند بقیه را نابود می‌کند. عوضش اگر گفت چه گفته است! چقدر زیبا می‌شود. بگذار، بگذار یک نفر با ارادۀ خودش به سمت من بیاید. «یُسَبِّحُ لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ»؛ همه دارند تسبیح می‌گویند، همه عاشقش هستند، همه به سمتش دارند حرکت می‌کنند. آنها همه زنده هستند. وقتی خوب می‌شوی می‌بینی همۀ این ذرّات باهات خوب می‌شوند. به ذکر خدا می‌پردازی، تلاش می‌کنی برای رفتن به سمت خدا می‌بینی اینها همه باهات خوب می‌شوند. می‌بینی مهربانی عالم را با خودت! این عالم زنده است!
پناهیان