ماه رجب را “أصب” می گویند، زیرا رحمت الهی در این ماه بر امت اسلام نازل می گردد و این ماه، ماه استغفار مسلمانان است.
امام محمد تقی (ع)، به هنگام حلول هر ماه قمری [از جمله ماه رجب]، دو رکعت نماز اول ماه به جای می أورد که در رکعت اول پس از حمد, سوره قل هو الله احد و در رکعت دوم پس از حمد, سوره اِنّا انزلناه را قرائت می نمود و سپس صدقه می داد و با دادن صدقه, سلامتی خویش در آن ماه را از خدا می خرید.

اگر فنجانی کوچک زیر باران نگه دارید،به اندازه ی

همان فنجان به شما می رسد اگر کاسه ی بزرگی

نگاه دارید به همان اندازه در آن آب جمع می شود!

چه ظرفی زیر باران الهی قرار داده اید؟

رجب ، نام نهری است در بهشت؛

از شیر سفیدتر و از عسل شیرین تر،

هر کس یک روز ماه رجب را روزه بدارد،

به یقین از آن نهر، خواهد آشامید. امام کاظم (ع)

^…

دارم به دل ولای تو یا باقر العلوم

بر سر بود هوای تو یا باقر العلوم

عهد ولادت تو و جشن و سرور ماست

جانم شود فدای تو یا باقر العلوم

میلاد شکافنده ی دانش نبوی و وارث علم علوی، خجسته باد

ماه رجب ، طليعه انس ="line-height: 24px; font-family: Tahoma; font-size: x-small;">رجب، ماهي است که در آنْ بندگان و مؤمنان و ره‏پويان، خود را براي شرکت در مهماني بزرگ خداوند آماده مي‏کنند. ماهِ زدودن غبار تيرگي از روح و جان، ماهِ تمرين حضور و توجه به بيشتر به معنويات، و ماه بندگي و فرمان‏بري و در نهايتْ سرآغاز اُنس و الفتي جانانه به پروردگار هستي‏بخش است.

<

صفحات: 1· 2

مرا به حال خود وا مگزار كه از نفس سركشم بيمناكم و مرا تا كاخ بهشت تا آن طرف پل دنيا همسفر باش چون من دير زماني است كه چشمانم بر دروازه ي انتظار به دنبال نشاني از تو مي گردد تو را در قيام نمازم نيافتم به تعظيم خم شدم اما پلك هايم از رمق افتادند و باز تو را نيافتم هر چه زاري كردم و صورت بر خاك ماليدم حتي براي دلداري ام نيامدي ، بريدم و از نفس افتادم به خود گفتم ديگر سراغم نمي آيي گفتم بروم فنا شوم شايد تو را در آن ديار مرگ ملاقات كنم ، ديدم مجوزي ندارم دلم كه حسابي شكست سرم را بر سجاده گذاشتم و خواستم براي هميشه مهر خاموشي بر دهانم زنند اما  همان دم جمله اي از خاطرم گذشت « هر كه مرا خواست دنبالم مي گردد دنبالم گشت پيدايم مي كند …. ».
صدايت مي كنم تو گم نشده اي كه من تو را بيابم بلكه از من به خاطر سياهي اعمالم متنفر شده اي آري تو مرا به بندگي ات قبول نداري ، ديگر نمي توانم كلامي بر زبان بياورم چرا كه باران اين بار با ضجه ها همراه مي گردد و همين كه قدري باران غصه هايم از باريدن باز مي ايستد سايه آشنايي را در جوار جسم خسته ام حس مي كنم ، مي خواهم نگاهش كنم ولي ترديد مجالي نمي دهد و او زيباتر از هميشه لبخندش را نثارم مي كند و در ميان گريه هايم با همه وجود مي خندم چرا كه ديدم خوشبختم و متوجه نمي شوم كه چه وقت درود هايم را هديه كردم اما در جايي به خود آمدم كه وقت لذت زمزمه هاي خاك و آسمان به سر آمده و من مي بايست آخرين ذكر را تقديم مي نمودم. چقدر جدايي مشكل بود براي مني كه تازه طعم عشق را چشيده بودم حال پرده ها جلو مي آمدند و من براي لحظاتي نه چندان دور از روي معشوق بي نسيب مي شدم و خدا …

دل نوشته ای از طلاب