پیامبرخدابه ابوذرفرمودند:ای ابوذر!ازغیبت بپرهیز،زیراغیبت کیفری ومجازاتی شدیدتراز زنا دارد.
گفتم:ای رسول خدا،غیبت چیست؟فرمودند:چیزی درباره برادرت بگویی،که برایش ناخوشاینداست.
گفتم:ای رسول خدا،اگرچه آنچه که گفته می شود دراوباشد؟فرمودند:بدان اگرچه آن چه می گویی،دراوباشد،غیبت است.واگردرباره اش چیزی بگویی،که دراونباشد،به اوتهمت زده ای.
امام علی(علیه السلام)فرموده اند:شخص مؤمن درمقابل حوادث سخت وتکان دهنده ثابت واستوار است،وبه هنگام ناخوشی ها محکم وپابرجاست،در برابربلاهاصبور وپرتحمّل است،ودرمقابل نعمت ها شاکر وسپای گزاراست،وبه آنچه خداوندروزی اش ساخته قانع است،مؤمن به دشمنانش نیز تعدّی نمی کند،وبارخودرابردوش دوستانش نمی گذارد،مردم ازاودرآرامش اند،(هرچند)جان وتنش در زحمت باشد.
کوک کن ساعت خویش!اعتباری به خروس سحری نیست دگر؛دیرخوابیده وبرخواستنش دشوار است.
کوک کن ساعت خویش!که مؤذن شب پیش دسته گل داده به آب ودرآغوش سحر رفته به خواب و دراین شهرسحرخیزی نیست وسحرنزدیک است
دخترکی را تصور کن زیر باران که نه پدر دارد نه مادر چشمان و دستان و قلبش، تنها به برگی گره خورده که قطره ها به آرامی رویش سر می خورد و در یک جمله زرق و برق آن است که تمام دنیایش است و هم مظلوم است و هم گیر کرده در کودکی اش، گناه دارد، این طور نیست؟
حالا دخترک را رها کن و کمی به خودت بنگر اولاً یتیم شدیم از کسی که خوبمان را می خواهد و یکه و تنها در زیر باران اسیدی، جدا افتاده از صراط مستقیم رها شدیم و تازه اگر می فهمیدیم که چقدر عقب افتاده ایم و چقدر از قافله دوریم خوب بود. این را که بسیار واضح است را هم نمی فهمیم و در زرق و برق بازیچه های دنیا مانده ایم، بهتر بگویم هم مظلومیم و هم گیر کرده در کودکی ،گناه داریم، نه!
به پیش، عبور از تنهایی دستور واصله است. باید از خویش گدشت و به او رسید؛ باید پرواز را سریع تر آموخت و آن جاست،ببنید همه به آن سمت می روند، بالا، برای این آن را عروج نامیده اند.
از شهیدی شنیدم که می گفت: ” تا کسی از سیم خاردارهی نفس خود نگذرد از سیم خاردار های دشمن نمی تواند بگذرد".
تمرین رزمی شبانه در دستور کار همه است، اگر در دل شب از زیر سیم خاردارهای نفس نگذریم دم صبح تیربارچی شیطانهمه بچه ها را قلع و قمح می کند. از دل شب استفاده کنید، سلاح گریه در دستانتان است ، کمی سرا کج کنیداز زیر سیم خاردارها گذشته اید.
هنوز صدای یا حسین بچه ه در گوشم هست، وقت خدا حافظی نجوای عاشقانه « التماس دعا»، این جمله چقدر آشناست، همه بهم این را می گفتند؛ ولی براستی چرا آنانکه می پرند گویی این را فراموش می کند!
بخودم می گویم: حق دارند، آنطرف این سیم خاردارهای خشن آنقدر جذاب است که دیگر مدهوشی اجازه نمی دهد کسی این بی سر و پا را یاد کند. هر چه بخواهی هست، آنقدر فضای برای « یا حسـین» گفتن هست…! جای ما خالی.
و به این می اندیشم، جای من اینجا نیست، گویا وقت آمدن تِرَن را اشتباه سوار شدم …
اما نه ، گویا میان راه خواب مرگ مرا فراگرفته ، خط شهادت را سوار نشدم
و هر چه غصه بخورم فایده ای ندارد، باید از اول سوار تِرن شوم.
ای کاش این بار دیگر در تقاطع شهادت که بای خط عوض کنم خواب نباشم…
کلب الحسین ع
ادکارت تاله معتقد است که ما مشکلات را خلق و از آنها حفاظت می کنیم زیرا به ما هویت می بخشند. این جمله روشن میکند که چرا ما اغلب به رنج هایمان خیلی بیشتر از قدرت تاثیرگذاریشان اهمیت می دهیم.
ما اشتباهات گذشته را بارها و بارها در ذهن مان مرور می کنیم و به حس خجالت و پشیمانی اجازه می دهیم که بر اعمال ما در زمان حال تاثیر بگذارند. به نگرانی و ناامیدی در مورد آینده می چسبیم گویی که این کار به ما قدرت می دهد. ما استرس را در ذهن و جسم مان نگه می داریم که این کار باعث ایجاد مشکلات جدی برای سلامتی مان می شود و این تنش ها را به عنوان یک چیز عادی می پذیریم.
اگرچه که ممکن است این نصیحت آجان شاه ساده به نظر برسد اما در آن نکات زیادی نهفته است:
“اگر کمی از نگرانی های خود کم کنید به کمی آرامش دست پیدا می کنید و اگر عمده نگرانی های خود را رها کنید به آرامی عمیق می رسید.”
وقتی زندگی ساده است فرصت وجود دارد. همیشه وقت برای قبول آن وجود دارد. هر لحظه فرصتی است برای رها شدن و حس آرامش. در ادامه 40 راهکار برای شروع ارائه شده است:
از ناامیدی در مورد خود و زندگی تان رها شوید.
1. یک مهارت جدید یاد بگیرید. به جای اینکه به کارهایی بچسبید که هیچ وقت در آنها پیشرفت نمی کنید.
صفحات: 1· 2
” حق مادر این است كه بدانی او تو را در جایی نگه داشته كه كسی نگه نمی دارد و از میوه ی دلش به تو داده كه كسی به كسی نمی دهد و از تو با همه ی وجودشان گوش و چشم و دست و پا و موی و پوست، با شادمانی و سرور نگهبانی و نگهداری كرده، و ناملایمات غم و اندوه و نگرانی ها را تحمل می كند و شادان و خرم است كه تو را سیر نماید و خود گرسنه بماند، تو را بپوشاند و خود برهنه باشد، تورا سیراب كند و خود تشنه بماند، خود در آفتاب باشد و بر تو سایه افكند، با تحمل مشقت، آرامش و تنعم تو را فراهم آورد و با پذیرش رنج بی خوابی تو را از لذت خواب بهره مند سازد، شكمش ظرف وجود تو و دامنش پناهگاه امن تو و سینه اش چشمه جوشانی برای رفع عطش تو، و جانش فدای تو شده و سرد و گرم روزگار را به خاطر تو پذیرا گشته است، پس باید به پاس این همه محبت و زحمت، شكرگزار او باشی، و هرگز نمی توانی مگر خدایت یاری كند. ”
(حیدری نراقی، علی محمد، رساله حقوق امام سجاد علیه السلام: شرح نراقی، ص 293)
