امام حسن (ع) در زهد و عبادت يگانه بود، 25 بار پياده حج بجاى آورد و همواره زبان مباركش به ذكر حقّ گويا بود، هر گاه خدا را ياد مى‏ كرد، مى ‏گريست و هنگام وضو از شوق ديدار و خوف حضور زانوانش به لرزه مى افتاد و رخسار مباركش زرد مى ‏شد.
بخشش و كرم آن حضرت آنقدر زياد بود كه دو بار تمام دارايى خود را ميان مردم قسمت كرد، به طورى كه هيچ چيز براى خود آن حضرت نماند و يك بار هم نيم دارايى خود را به فقرا انفاق كرد.

در باره ظاهر آن حضرت گفته‏ اند: در صورت و سيرت بسيار شبيه جدّ بزرگوار خود رسول خدا (ص) بود، سيمايش سپيد مايل به سرخ، چشمانش فراخ و جذّاب، گونه‏ هايش لاغر، ريشش انبوه و گيسوانش مجعّد بود، گردنى سپيد و برافراشته و اندامى زيبا و چهار شانه با قامتى ميانه و معتدل داشت و با آن چهره مليح و جذّاب از خوش ‏سيماترين مردم به شمار مى‏رفت، بطورى كه هيچ كس از ديدار او سير نمى ‏شد و همه تحت تأثير ابّهت آن حضرت قرار مى ‏گرفتند و به همين جهت بسيار در نزد مردم محبوب بود.

منبع : قصص الأنبياء ، نويسنده: جزائرى، نعمت الله بن عبد الله‏ ، ص 745