از اين ماجرا غمگين شدم واز محضرشان مرخص شدم.با خود گفتم :اگر در وجود من آثار خير و هدايت به چشم حضرت مي آمد، مرااز رفت وآمد و کسب علم از محضر شان منع نمي فرمودند. . . . . . . .
برگشتم ودو رکعت نماز خواندم وعرض کردم : خدايا، پروردگارا، قلب جعفر (ع) را نسبت به من مهربان و متمايل فرما و از علمش مقداري روزي من کن که به وسيله آن به راه راست تو هدايت شوم. با همان حال ناراحتي و اندوه به منزل برگشتم و چون دلم مالامال از محبت جعفر (ع) شده بود با مالک بن انس رفت وآمد نکردم و از خانه ام بجز براي نماز واجب خارج نشدم، تا اين که صبرم تمام شد. (روزي) پس از اقامه نماز عصر سينه ام تنگ شد و طاقتم به سر آمد نعلينم را به پا کرده، ردايم را پوشيده و قصد ديدار جعفر صادق (ع) را نمودم. وقتي که به درب خانه آن حضرت رسيدم اجازه ورود خواستم. . . . . .
وارد شده بر آن حضرت سلام کردم. امام ضمن جواب سلام، فرمودند: بنشين، خداوند تو را بيامرزد. پس نشستم. حضرت مدتي به حال تفکر، سرشان را پايين انداختند، سپس سر بلند کرده و فرمودند: کنيه شما چيست؟ گفتم: ابا عبدالله. فرمودند: خداوند کنيه شما را ثابت گردانده و تو را موفق کند. اي ابا عبدالله، در خواستت چيست ؟
با خود گفتم: اگر بهره من از اين زيارت و عرض سلام فقط همين دعا باشد خيري بزرگ و زياد است. باز حضرت فرمودند: چه مي خواهي؟ عرضه داشتم: از خداوند خواستم که قلب شما را نسبت به من مهربان کند واز علم شما روزي ام فرمايد. حضرت فرمودند: اي ابا عبدالله. علم به آموختن نيست، علم نور است و در قلب کسي قرار مي گيرد که خداوند هدايت او را اراده فرموده باشد. بنابراين اگر علم مي خواهي بايد حقيقت عبوديت را در وجود خودت بخواهي و علم را با عمل کردن، طلب کني واز خداوند طلب فهم کن تا (علم را) به تو بفهماند. . . .
عرض کردم: اي ابا عبدالله. به من توصيه اي بفرماييد. فرمودند: تورا به نه چيز وصيت مي منم که آنها توصيه من به همه آرزومندان سير وسلوک الي الله است. از خداوند موفقيت تو را در عمل به آنها خواستارم. سه مورد آن در رياضت و تربيت نفس است و سه مورد آن در حلم و بردباري و صبر و سه امر ديگر آن در علم و دانش است. پس اين وصايا را حفظ کن وبه خاطر بسپار و مبادا در عمل به آنها سستي کني. عنوان بصري مي گويد: من قلبم را براي فراگيري آماده کردم.
حضرت فرمودند:
اما آنچه که در رياضت نفس است:
1- مبادا چيزي را بخوري که بدان اشتها نداري چون موجب حماقت وناداني مي شود.
2 - تا گرسنه نشدي چيزي نخور.
۳-زماني که غذايي خوردي، با نام خدا و حلال باشد و حديث رسول خدا را به ياد داشته باش که فرمودند: آدمي هيچ ظرفي بدتر از شکمش را پر نکرده است. پس اگر نا چار شد غذا بخورد، يک سوم شکمش را براي طعام، و يک سومش را براي آب ، و يک سوم را براي تنفس قرار دهد.
اما آن سه موردي که در حلم و بردباري است:
1-اگر کسي به تو گفت اگر يکي بگويي ده تا مي شنوي.به او بگو :اگر ده تا بگويي سخني هم نمي شنوي(عفت کلام داشته باش)
2-اگر کسي به تو دشنامي داد به او بگو :اگر راست مي گويي از خداوند مي خواهم مرا ببخشد و اگر دروغ مي گويي از خداوند مي خواهم تو را ببخشد.
3-واگر کسي تو را تهديد به دشنام کرد تو او را به خير خواهي و مراعاتش وعده بده.
اما آن سه امر ديگر که در علم و دانش است:
1- آنچه را که نمي داني از عالمان بپرس و مبادا براي به زحمت انداختن و امتحان کردنشان سوال کني.
2- مبادا بر اساس خودرايي دست به کاري بزني که به دان علم نداري و در تمامي امور تا آنجا که ممکن است مسير احتياط را رها مکن.
3- همان گونه که از شير درنده فرار مي کني از فتوي دادن بدون علم بپرهيز و گردن خود را پل عبور مردم نکن. . . !!!

صفحات: 1· 2