27. وقتي مرثيه به مرحله اوج خود رسيد، سوز و گدازي در شنوندگان برانگيزانيم و «تحولي دروني» در آن ها به وجود آوريم، به گونه اي که حالت توجّه به معارف بلند عاشورايي با آن سوز و گداز همراه شود.

28. در اوج مرثيه با کلماتي مانند «يا حسين» و «يا زهرا» توسل را بيشتر و داغ تر کنيم.

29. اگر مرثيه را همراه با سخنراني انجام مي دهيم، شايسته است ارتباط بين آن دو را در نظر داشته باشيم و به اصطلاح سخنورانِ مرثيه خوان، «گريز» بزنيم.

30. شايسته است مرثيه را با خواندن دعا، فاتحه، صلوات و قيام براي حضرت مهدي (عج) به پايان بريم.

31. پس از پايان يافتن مرثيه مي توان اين آيه را خواند:}و سيعلم الّذين ظلموا ايّ منقلب ينقلبون{؛ «و ستم کاران به زودي خواهند دانست که به چه مکاني باز مي گردند.» يا آيه }الا لعنة الله علي القوم الظّالمين{ ؛ «آگاه باشيد نفرين خدا بر ستم کاران است.»

32. بعد از خواندن آياتي که گفته شد، مي توانيم براي استجابت دعا پنج بار آيه }امّن يجيب المضطرّ اذا دعاه و يکشف السّوء{؛ را بخوانيم.

33. مي توانيم پس از «امّن يجيب» اين دعا را بخوانيم: «اللّهم انّا نسئلک و ندعوک باسمک العظيم الاعظم الاعزّ الاجلّ الاکرم بحقّ محمّد و علي و فاطمه و الحسن و الحسين و تسعه المعصومين من ذريّه الحسين» سپس ده بار «يا الله» بگوييم آن گاه دعاهاي ديگر را بخوانيم.

34. اگر هنگام مرثيه خواني، مطلب يا شعر بعدي را فراموش کرديم، مطلب يا شعر قبلي را تکرار مي کنيم و شرح مي دهيم و در ضمن اين کار به جستجوي مطلب يا شعر بعدي مي پردازيم تا آن را به ياد آوريم.

35. براي مرثيه خواني اگر مي توانيم در جايي قرار بگيريم که مُشرِف بر شنودگان باشيم.

36. شايسته است موانع تمرکز حواس را از محل مرثيه خواني بر طرف کنيم. گاهي اين کار با تذکري از سوي مرثيه خوان مي تواند انجام گيرد.

37. در آغاز مرثيه مي توانيم از شنوندگان بخواهيم تا سرها را به زير بيندازند، دل ها را روانه کربلا کنند و زانوي غم در بغل گيرند.

38. تا مي توانيم مقدار مرثيه را با مدّت زماني که از ما خواسته اند، هماهنگ کنيم؛ يعني، مرثيه را به موقع شروع کنيم و به موقع خاتمه دهيم.

39. در ابتداي مرثيه صداي خود را خيلي بالا نبريم و بلند نکنيم تا براي ادامه مرثيه نفس داشته باشيم.

40. گاهي گلو و دهان مرثيه خوان مبتدي خشک مي شود يا نفس آنان کم مي آيد. اين امري طبيعي است که به مرور زمان از بين مي رود، ولي نکات مرثيه خواني، مانند، نکته قبلي را نيز بايد رعايت کرد، تا با چنين مشکلي رو به رو نشد.

41. اگر صداي مرثيه خوان گرفته يا ناصاف است يا او سرما خورده است، چنانچه مي تواند در رفع آن بکوشد و يا آن را پيش از خواندن مرثيه به شنوندگان بگويد.

42. سعي کنيم براي خواندن مرثيه، شروع خوب، گيرا و جذّابي داشته باشيم.

43. تلاش کنيم خودمان نيز همراه خواندن مرثيه بسوزيم، اشک بريزيم و گريه کنيم که گفته اند: «آنچه از دل برآيد، لاجرم بر دل نشيند.»

44. اگر هنگام خواندن مرثيه، خودمان گريه نمي کنيم (بکاء)، دست کم حالت گريه به خود بگيريم (تباکي).

45. سوز و حال و گريه را در مرثيه خواني از خدا و معصومان ( طلب کنيم.

46. خود را برتر از مرثيه خوان هاي ديگر ندانيم و متواضع باشيم. مثلاً، نگوييم: «من يک ساعت مرثيه خواني کردم، ولي فلاني کم آورد.»

47. علاقه، تمرين، صدق، اخلاص و تقوا از عوامل مؤثر در مرثيه خواني است؛ پس به آن ها توجّه بيشتري کنيم.

48. تعداد جمعيّت در اخلاص ما براي مرثيه خواني تأثير نگذارد. مثلاً نگوييم: ديشب در مجلسي مرثيه خواني کردم که غلغله بود و جاي سوزن انداختن نبود.

49. اگر از مرثيه خوانيِ ما انتقاد سودمندي کردند، ناراحت نشويم و آن را بپذيريم.

50. از تحقير مرثيه خوان هاي ديگر خود داري کنيم. مثلاً ، نگوييم: «روي فلاني را کم کردم.»

صفحات: 1· 2