خود قرآن نور است و یک سوره داریم به نام نور ، در سوره نور یک آیه وجود دارد به نام آیه نور در آنجا می گوید ( اللَّهُ نُورُ السَّمَوَتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَوهٍ )
در روایات کمشکات یعنی زهرا سلام الله علیها .

?خیلی عجیب است برای تمام اهل بیت حتی آقا رسول الله لفظ نور استفاده شده اما برای
حضرت زهرا (س) لفظ چراغ استفاده شده است.

? اصلا زهرا یعنی درخشنده. می گوید در آن چراغ دو مصباح است ( مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ).

?مصباح آن لامپ فانوسی است که باعث می شود نور خوب پخش شود. می گوید از زهرا دوتا مصباح به وجود می آید. یعنی واسطه خلقت حضرت زهرا (س) بوده ، و این شأن عجیب و غریبی دارد که درک نمی شود و ما اصلا نمی توانیم بفهمیم.

?معصوم فرموده ：او مثل یک کوهسار است که ما همه چشمه ها از او جاری شده ایم ، می گوید ما حجت خدا بر مردم هستیم و او حجت خدا بر ما است.

علی اکبر رائفی پور

✅حضرت فاطمه زهرا(سلام‌الله علیها) آن چنانند که در زمان خودشان، نه فقط پدر و همسر و فرزندان و شیعیان خاصّشان، بلکه حتّی کسانی که شاید رابطه صمیمانه و گرمی هم با ایشان نداشتند، زبان به مدح آن بزرگوار گشودند.
اگر به کتابهایی که درباره فاطمه زهرا(س) به‌وسیله محدّثین اهل سنّت نوشته شده است، نگاه کنید، روایات بسیاری را می بینید که بسیاری از این روایات، از زبان کسانی است که از آن قبیل بوده‌اند؛ مثل بعضی از زوجات پیغمبر و دیگران.
این حدیث معروف از عایشه است که گفت :
《واللهِ مَا رأیتُ فی سَمته و هدیه اشبه برسول‌ الله(ص) من فاطمة(س)》
♦️هیچ کس را از لحاظ هیأت، چهره، سیما، درخشندگی و حرکات و رفتار، شبیه‌تر از فاطمه(س) به پیغمبر اکرم(ص) ندیدم.
?《وکان اذا دخلت الیه، اذا دخلت علی رسول‌الله(ص) قامت قام الیها》
♦️وقتی که فاطمه زهرا(س) بر پیغمبر(ص) وارد می شد، آن حضرت(ص) برمی خاست و مشتاقانه به سمت او می رفت.
این معنای تعبیرِ «قامَ الیها» است.
این‌ طور نبود که وقتی فاطمه زهرا(س) وارد اتاق می شود، پیغمبر جلو پای او فقط بلند شود.
《قَام‌َ الیها》برمی خاست و به سمت او می رفت.
در بعضی از این نقلها، باز از همین راوی این‌گونه آمده است :
?《وکانَ یُقَبِّلها و یَجلسها مَجلسة》
♦️فاطمه زهرا(س) را می بوسید، دست او را می گرفت و می آورد در جای خودش می نشاند.(۱)
این مقام فاطمه زهرا(سلام الله علیها) است.
انسان درباره این دختر چه بگوید؟
درباره این موجود باعظمت چه بگوید؟(۲)
?منابع :
۱)سنن ابی داوود، ج۲، ص۵۲۲
سنن ترمذی، ج۵، ص۳۶۱
۲)بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با مادحین اهل بیت(ع)

?از تاریخ ولادتش منابعی در دسترس نیست.
فضه، اصالتاُ از اهالی نوبیه بود.
(شهری در جنوب سودان یا جنوب مصر و شرق نیل)
?برخی او را هندی معرفی کرده اند.
?آنچه در منابع آمده است اینکه؛
بعد از اینکه حضرت زهرا(س) با امیرالمومنین(ع) ازدواج کرد، حضرت(س) از زیادی کارهای روزانه به سختی افتاد.
در این هنگام به پیشنهاد امام علی(ع) قصد داشت از رسول خدا(س) خادمی برای خانه بخواهد، اما پیامبراکرم(ص) در پاسخ به درخواست ایشان، فرمود :
《یا فاطِمَه(س)!
ﺃُﻋَﻠِّﻤُﻜُﻤَﺎ ﻣَﺎ ﻫُﻮَ ﺧَﻴْﺮٌ ﻟَﻜُﻤَﺎ ﻣِﻦَ ﺍﻟْﺨَﺎﺩِﻡِ؟》
آيا بهتر نيست چيزى به شما تعليم نمايم كه از خادم براى شما بهتر باشد؟
سپس تسبیحات را به ایشان آموخت و فرمود :
《ﺇِﺫَﺍ ﺃَﺧَﺬْﺗُﻤَﺎ ﻣَﻨَﺎﻣَﻜُﻤَﺎ ﻓَﻜَﺒِّﺮَﺍ ﺃَﺭْﺑَﻌﺎً ﻭَ ﺛََﻼﺛِﻴﻦَ ﺗَﻜْﺒِﻴﺮَﺓً، ﻭَ ﺳَﺒِّﺤَﺎ ﺛََﻼﺛﺎً ﻭَ ﺛََﻼﺛِﻴﻦَ ﺗَﺴْﺒِﻴﺤَﺔً، ﻭَ ﺍﺣْﻤَﺪَﺍ ﺛََﻼﺛﺎً ﻭَ ﺛََﻼﺛِﻴﻦَ ﺗَﺤْﻤِﻴﺪَﺓً》
ای فاطمه(س)!
هرگاه خواستید بخوابید، سی و سه مرتبه سبحان الله، و سى و سه مرتبه الحمدالله و سى و چهار مرتبه الله اكبر بگوييد.》
سپس حضرت زهرا(س) از آموختن این تسبیح خرسند شد و فرمود :
《رَضِيتُ عَن اللهِ و عَن رَسُولِه》
من از خدا و رسولش راضى شدم.
?بعدها فضه در يكى از جنگها به اسارت ارتش اسلام درآمد.
بعد از اینکه پیامبر اکرم(س) از مساعدت و دادن خدمتگزار به حضرت فاطمه(س) امتناع نمود و براى تقويت جسم و جان فاطمه(س) تسبيح هاى معروف را به دختر ارجمند خويش آموخت، طولى نكشيد كه آيه نازل شد و اين روحيه پيامبر(ص) را موجب رضايت پروردگار عالم و پاداش بزرگ الهى اعلام كرد، و در عين حال جلب رضايت و مساعدت فاطمه(س) را نيز مجاز و سبب خوشنودى خداوند دانست.
《وَ إِمّٰا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ اِبْتِغٰاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوهٰا فَقُلْ لَهُمْ قَوْلاً مَيْسُوراً》
و اگر به امید رحمتى که از پروردگارت جویاى آنى، از ایشان روى مى گردانى، پس با آنان سخنى نرم بگوى. (اسراء ۲۸)
آنگاه آنطور كه ابن حجر عسقلانى هم نوشته است، رسول خدا(ص) فضه را به استخدام و خدمتگزارى فاطمه(س) مامور كرد و حضرت زهرا(س)او را فضه نامید.
?حضرت فاطمه(س) کارهای خانه را بین خود و فضه تقسیم می کرد؛ یک روز خود و یک روز فضه کارها را انجام می‌داد.
?قطب الدین رواندی می نویسد :
روزی سلمان فارسی به خانه فاطمه(س) آمد.
آن حضرت(س) را دید که در کنار آسیاب نشسته و به آرد کردن جو برای خانواده مشغول است.
دست بانوی دو سرا، مجروح شده و پینه بسته و خونش بر چوب آسیا لخته بسته است.
در همان حال فرزند کوچکش امام حسین(ع) در گوشه ای از خانه از گرسنگی در اضطراب و گریه است.
سلمان گفت : ای دختر رسول خدا(س)! دست های شما از آسیاب کردن مجروح شده است.
فضّه خادمه تان حاضر است چرا این کار را به او نمی سپارید؟
حضرت(س) فرمود :
?《اَوْصَـانى حَبيبِى رَسـُولُ اللهِ اَنْ تَكُونَ الْخِدْمَةُ لَها يَوْماً وَلى يَوْماً فَكانَ اَمْسِ يَوْمَ خِدْمَتِها وَالْيَوْمُ يَوْمُ خِدْمَتى》
رسول خدا(ص) به من وصیت کرده است که خدمت خانه یک روز با او باشد و روز دیگر با من و امروز نوبت من است.
?فضه در ماجرای بیماری حسنین(ع)، که علی(ع) و فاطمه(س) نذر کردند در صورت بهبودی آنان سه روز روزه بگیرند، با آنان همراه شد و چنین نذری کرد.
و آیات ۷ و ۸ سوره انسان درباره این ماجرا نازل شده است.
?حضرت علی(ع) هنگام دعوت به وداع فرزندان خود با پیکر مادر، فضه را هم خطاب قرار داده و فرموده است :
《یا أُمَّ كُلْثُومٍ(س) یا زَینَبُ(س) یا سُكَینَةُ یا فِضَّةُ یا حَسَنُ(ع) یا حُسَینُ(ع) هَلُمُّوا تَزَوَّدُوا مِنْ أُمِّكُم》
ای ام کلثوم(س)، ای زینب(س)، ای سکینه، ای فضه، ای حسن(ع)، ای حسین(ع)، بشتابید و بیایید با مادرتان وداع کنید.
?فضه بعد از شهادت حضرت زهرا(س)، به امام علی(ع) رسید.
و امام علی(ع) او را پس از آزادی به همسری ابوثعلبه حبشی درآورد.
فضه، از او یک پسر به دنیا آورد.
و بعد از مرگ ابوثعلبه، فضه با ابوملیک غطفانی ازدواج کرد.
فضه از ابوملیک دارای فرزندانی شد.
و پس از آن بیست سال زندگی کرد.
?فضه در نطق و خطابه قهرمان زبردستى بوده است، در جهت مساعدت و كمك به فاطمه زهرا(س) بانوى كم نظيرى بوده است و حتی در جریان یورش مهاجمین به خانه حضرت زهرا(س) با عمربن خطاب به مجادله برخاست.
?فضه را زنی صالح و باتقوا دانسته‌اند.
و در مقام عبادت و ارتباط با خداوند سراسر زندگى او از خلوص و معنويت موج مى زده است و آنطور كه تاريخ گواهى مى دهد، اين زن در مدت بيست سال از زندگى خود حتى گفتگو و مكالمات عرفى خود را هم با آيات قرآن كريم به ديگران مى فهمانيده است!
?فضه غالب عمرش را با فاطمه(س) و امیرمؤمنان(ع) گذراند.
زهد امام علی(ع) و عدالت فاطمه(س) دو اصلی بود که از همان روزهای آغازین حضور خود در بیت نبوت ?

✅زیاد بن‌ نَصر و شُریح‌ بن‌ هانی دو تن از فرماندهان لشکر امیرالمؤمنین(ع) بودند که در منطقه سور الروم، با ابوالاَعور سُلَمی، پیشرو لشکر معاویه و سپاهیانش مواجه شدند.
زیاد و شریح پس از آنکه آنها را به پیروی از امیرالمؤمنین(ع) دعوت کردند و آنها نپذیرفتند، ماجرا را نوشته و توسط حارث‌ بن‌ جُمهان به محضر امام(ع) ارسال کردند.
حضرت(ع) نامه آنها را خواند و سپس مالک را به حضور طلبیده و فرمود :
زياد و شريح نامه‏ اى به من نوشته و منتظر فرمان هستند؛ بايد به‌سوی آنها رفته و فرماندهی را به دست گیری!
زياد را به طرف راست و شريح را به سمت چپ لشکر بگمار تا من به خواست خداوند به‌ زودى برسم‏.
در همین زمان، امام(ع) نامه‏ اى هم به زياد و شريح نوشته و آنها را به پيروى از مالک اشتر امر فرمود.
متن نامه مذکور که حضرت(ع)، منزلت والای مالک را در آن بیان می‌کند، چنین است :
《وَقَدْ أمَّرْتُ عَلَيْكُمَا وَعَلَى مَنْ فِي حَيِّزِكُمَا مَالِكَ بْنَ الْحَارِثِ الْأشْتَرَ فَاسْمَعَا لَهُ وَأطِيعَا وَاجْعَلَاهُ دِرْعاً وَمِجَنّاً فَإِنَّهُ‏ مِمَّنْ لَا يُخَافُ وَهْنُهُ وَلَا سَقْطَتُهُ وَلَا بُطْؤُهُ عَمَّا الْإسْرَاعُ إلَيْهِ أحْزَمُ وَلَا إسْرَاعُهُ إلَى مَا الْبُطْءُ عَنْهُ أمْثَل‏》
♦️من، فرماندهىِ شما و سپاهيان تحت‌ امر شما را به مالک اشتر پسر حارث دادم.
گفته ی او را بشنويد و از فرمان او اطاعت كنيد و او را همچون زره و سپر، نگهبان خود برگزينید؛ زيرا كه مالک، نه سستى به خرج داده و نه دچار لغزش مى شود و نه در آنجايى كه شتاب لازم است كندى دارد، و نه آنجا كه كندى پسنديده است شتاب مى‏ گيرد.
?منبع :
نهج البلاغه ترجمه مرحوم دشتی، نامه۱۳

? سید جلیل ابن طاووس (ره) در کتاب مهج الدعوات روایت کرده در ضمن حدیثی که در آن غیبت مهدی است، از ائمه معصومین نقل می کند و می گوید:

? راوی گفت: (گفتم: چه کنند شیعیان تو؟) فرمود: بر شما باد به دعا و انتظار فرج! پس بدرستی که زود است، که ظاهر شود برای شما نشانه، پس هرگاه ظاهر شد برای شما، حمد کنید خداوند تبارک و تعالی را و متمسک شوید، به آنچه برای شما ظاهر شده. گفتم پس چه دعا بخوانم؟

? فرمود بگو: « اَللّهُمَّ اَنتَ عَرَّفْتَنی نَفْسَک وَ عَرَّفْتَنی رَسُولَکَ وَ عَرَّفْتَنی مَلائِکتَک وَ عَرَّفْتَنی وُلاَۀ اَمرِک، اَللّهُمَّ لا آخُذُ اِلّا مااَعطَیتَ ولا اَقی اِلّا ما وَقَیتَ اَللّهُمَّ لا تُغَیَّبَنی عَن مَنازِلَ اُولِیائِک ولا تُزِغ قَلبی بَعدِاِذ هَدَیتَنی اَللّهُمَّ اهدِنی لِوِلایَۀِ مَن اِفتَرَضتَ طاعَتَه»

? نجم الثاقب، ص۵۹۷