درزیباترین واژه بر لبان آدمی واژه مادر است. زیباترین خطاب مادر جان است. مادر واژه ایست سرشار از امید و عشق. واژه ای شیرین و مهربان که از ژرفای جان بر می آید. 

پیشاپیش روز مادر بر تمام مادران گرامی باد

شد جهان پر شورو غوغا *صفحه ی گیتی مصفا*
بین احمد طور سینا*پا نهد زهرا(س) به دنیا*
بیستم ماه جمادی*این ندا دادی منادی*
امده هنگام شادی*فاطمه از مام زادی
میلاد سرور بانوان جهان ومادر تمام شیعیان بر شما وتمام ایرانیان مبارک باد



فاطمه یعنی شرف . یعنی حجاب .فاطمه فخر زنان.روز حساب فاطمه یعنی رضای کردگار. شاهکار خلقت پروردگار.




مادر ای معنی ایثار توگل باغ خدایی.توی روزگار غریب با غم دل اشنایی. مینویسم از سر خط مادر ای
معنی بودن مینو یسم تا همیشه تویی لایق مستو ون



در تمام زندگی ام مادرم تنها دلیل بودنم بود!
روزت مبار فرشته ی خلقت!
*در اسمان ابی دلم .جایی برای ابر ها نیست
مادرم!دعایم کن که با دعایت دلم خانه درد ها نیست



*مادرم هستی من زهستی توست
تا هستی وهستم دارمت دوست!
*مادرم تو تنها ستاره ای هستی که در روزو شب می درخشی.
ای ستاره ی زندگیم. تو را با تمام وجود دوستت دارم

پوران شکوهی
فرشته زارع زاده

السلام ای مظهر صبر و وفا
السلام ای زوجه شیر خدا
خوانده‏ ای خود را کنیز فاطمه
داده ‏ای درس محبت بر همه

ادامه

مقام معظم رهبری ضمن سفارش فراوان به کاوش در شناخت شخصیت شهید مطهری، درباره ی بزرگ‏ترین و دشوارترین هنر استاد شهید، فرمودند: «… برخی از خطوط این چهره ی منور، هم‏چون اصلی‏ترین و سازنده‏ترین خطوط برای ترسیم چهره‏ای که امروز به حق یکی از بزرگ‏ترین معماران بنای فکری نظام اسلامی به حساب می‏آید، بیش از پیش مورد مداقّه قرار گیرد. یکی از خطوط، ناب‏گرایی در فهم و ارایه ی اسلام است که شاید بتوان آن را بزرگ‏ترین و دشوارترین هنر شهید مطهری شمرد».

ادامه مطلب

« و امرهم شوری بينهم »

سپاس و ثنای بی حد بر خالقی که به لطف استقرار مستحکم جمهوری اسلامی ايران و در راستای احترام و اکرام به شخصيت و هويت انسان و مردم عزيز ايران نهادی به نام شورای اسلامی در اين کشور شکل گرفت.

مشورت يکی از ارکان مهم سلامت تصميم گيری هاست. بنا به فرمايش پيامبر اعظم (ص) « هيچ قومی مشورت نکردند جز آنکه به بهترين امور هدايت يافتند».

اين روز با شکوه را به همه ی اعضای محترم شوراها که با وظيفه شناسی و توجه به اصل دانش محوری در حل مشکلات شهر و روستا تلاش می نمايند و با امانت، کفايت، درايت و کياست و حسن سلوک برای نيل به جامعه ی شهروند مدار خالصانه و عاشقانه کوشش می نمايند تبريک و تهنيت عرض می نمايد. از ايزد منان خدمت رسانی وسيع، اهتمام به سلامت مردم در ابعاد مختلف و توجه به نيازهای اجتماعی جوانان و مناطق محروم و اشخاص بی بضاعت و توجه خاص به خانواده های شهيدان، جانبازان و ايثارگران و همه ی ملت شريف و صديق ايران مسالت دارد.

روایتی از حمله نظامی آمریکا به طبس

به مناسبت روزبزرگداشت سعدی خواندن این حکایت سعدی خالی از لطف نیست

بازرگانی را هزار دینار خسارت افتاد.

پسر را گفت نباید که این سخن با کسی در میان نهی، گفت: ای پدر فرمان تو راست، نگویم و لکن خواهم مرا بر فایده این کار مطلع گردانی که مصلحت در نهان داشتن چیست.

گفت تا مصیبت دو نشود: یکی نقصان مایه و دیگر شماتت همسایه.

مگوی انده خویش با مردمان
که لاحول گویند شادی کنان

مورخين نوشته اند:
هنگامي كه متوكل مسموم شد، نذر كرد كه اگر سلامتي پيدا كند مال زيادي را صدقه بدهد. هنگامي كه از مسموميّت، رهايي پيدا كرد از فقهايي كه در دربارش بودند از حدّ و مقدار مال كثير سؤال كرد. بعضي از آن ها گفتند: منظور از كثير 100 هزار است و بعضي گفتند: 10 هزار و بعضي ديگر اقوال مختلفي را بيان كردند به حدّي كه امر بر متوكّل مشتبه شد. يكي از نديمان او به نام صفوان (جعفر بن محمود) گفت: چرا از امام هادي عليه السلام نمي پرسي؟ متوكّل گفت: آيا او چيزي در مورد اين مطلب مي داند؟ صفوان گفت: اگر او توانست تو را از اين ترديد خارج كند بايد به من فلان مقدار پول بدهي ولي اگر نتوانست جواب تو را بدهد صد ضربه تازيانه به من بزن. متوكّل گفت: با اين كار موافقم، نزد ايشان برو و از حدّ مال كثير سؤال كن.
صفوان به نزد آن حضرت رفت و از حدّ مال كثير سؤال كرد، آن حضرت فرمود: “اَلْكَثيرُ ثَمانُونَ؛ حدّ كثير 80 است.” صفوان عرض كرد: “يا سَيِّدي يَسْأَلُني عَنِ الْعِلَّةِ فيهِ؛ اي سرور من! درباريان از علّت اين حكم از من سؤال خواهند كرد.” امام عليه السلام فرمود: “اِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ يَقُولُ: “لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ في مَواطِنَ كَثيرَةٍ” فَعَدَّدْنا تِلْكَ الْمَواطِنَ فَكانَتْ ثَمانينَ؛ خداوند عزوجل مي فرمايد: خدا شما را در مكان هاي زيادي ياري كرد، و ما آن مكان ها را شمرديم، هشتاد تا بود.
مناقب ابن شهرآشوب، همان، ص 434؛ حلية الابرار، بحراني، مؤسسة المعارف الاسلامية، ج 5، ص 20 و بحارالانوار، همان، ج 104، ص 217.