مورخين نوشته اند:
هنگامي كه متوكل مسموم شد، نذر كرد كه اگر سلامتي پيدا كند مال زيادي را صدقه بدهد. هنگامي كه از مسموميّت، رهايي پيدا كرد از فقهايي كه در دربارش بودند از حدّ و مقدار مال كثير سؤال كرد. بعضي از آن ها گفتند: منظور از كثير 100 هزار است و بعضي گفتند: 10 هزار و بعضي ديگر اقوال مختلفي را بيان كردند به حدّي كه امر بر متوكّل مشتبه شد. يكي از نديمان او به نام صفوان (جعفر بن محمود) گفت: چرا از امام هادي عليه السلام نمي پرسي؟ متوكّل گفت: آيا او چيزي در مورد اين مطلب مي داند؟ صفوان گفت: اگر او توانست تو را از اين ترديد خارج كند بايد به من فلان مقدار پول بدهي ولي اگر نتوانست جواب تو را بدهد صد ضربه تازيانه به من بزن. متوكّل گفت: با اين كار موافقم، نزد ايشان برو و از حدّ مال كثير سؤال كن.
صفوان به نزد آن حضرت رفت و از حدّ مال كثير سؤال كرد، آن حضرت فرمود: “اَلْكَثيرُ ثَمانُونَ؛ حدّ كثير 80 است.” صفوان عرض كرد: “يا سَيِّدي يَسْأَلُني عَنِ الْعِلَّةِ فيهِ؛ اي سرور من! درباريان از علّت اين حكم از من سؤال خواهند كرد.” امام عليه السلام فرمود: “اِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ يَقُولُ: “لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ في مَواطِنَ كَثيرَةٍ” فَعَدَّدْنا تِلْكَ الْمَواطِنَ فَكانَتْ ثَمانينَ؛ خداوند عزوجل مي فرمايد: خدا شما را در مكان هاي زيادي ياري كرد، و ما آن مكان ها را شمرديم، هشتاد تا بود.
مناقب ابن شهرآشوب، همان، ص 434؛ حلية الابرار، بحراني، مؤسسة المعارف الاسلامية، ج 5، ص 20 و بحارالانوار، همان، ج 104، ص 217.