گرايش به جنس مخالف به صورت طبيعي و غريزي در هر موجود زده يافت مي شود و حتي در تحقيقات اخير در پديده هايي مانند گياهان و بعضي جامدات هم زوجيت ديده مي شود . بنابراين نياز به جنس مخالف به منظور برآورده شدن نياز هاي رواني و جسمي يک اصل ثابت به شمار مي آيد و تغييرات فرهنگي و سبک هاي زندگي در اصل موضوع خللي وارد نکرده است زيرا ساختمان جسمي و رواني ما انسان ها طوري طراحي شده است اين نياز را درک ، احساس مي کند و برآورده کردن و رسيدن به آرامش ارگانيسم دريک مرحله دچار تنش و تحريک شده و در مرحله ارضا به تعادل خود بازمي گردد. اما اينکه در برخي جوامع از اين مسير طبيعي فرسنگ ها فاصله گرفته مي شود و در برخي جوامع تشکيل زندگي و پايبندي به تشکيل خانواده موجب رشد مي شود جاي بحث دارد به هر حال در حال حاضر روانشاسان ازدواج را مرحله اي از رشد شخصيتي و اجتماعي يک شخص مي دانند همانطور که بچه دار شدن و در مرحله آخر نياز به تنهايي زن ومرد در سنين پيري را رشد يک خانواده و عدم تثبيت آن مي دانند . بنابراين با توجه به فرهنگ ايراني ازدواج براي فرد نه تنها بهداشت رواني را افزايش مي دهد بلکه باعث به دست آوردن جايگاه اجتماعي مي شود لذا بايد از کلي گويي و منفي بافي و اينکه تنها بچه هاي طلاق نياز به ازدواج دارند و از اين قبيل صحبت ها پرهيز شود