دی

حریم تربت تو سجده‌گه اهل ولاست

به نام خداوند بخشنده ومهربان
بمان که بی‌تو غم من به سر نمی‌آید ز رفتن تو به غیر از خطر نمی‌آید
رباب، طاقت دوری ندارد ای مولا! دلم ز عهده این کار برنمی‌آید
به غیر زخم به قلب رباب ننشسته است به غیر آه، بدون از جگر نمی‌آید
مرو که چشم به راه تو، گوشه خیمه است پدر مگر سر قبر پسر نمی‌آید؟
به چشم منتظر من نگاه کن لختی که شرح گریه در این مختصر نمی‌آید
جدا نمی‌شوم از روزگار غم‌هایت که روزگار جدایی به سر نمی‌آید
ببین! که خسته‌ام از سخت جانی غم‌ها و خستگی ز تن من به در نمی‌آید
عزیز فاطمه! با خود مرا ببر میدان مگر به کار تو آیا سپر نمی‌آید
مگو که می‌روی اما دوباره می‌آیی که هر که رفت به میدان دگر نمی‌آید
به کودکان چه بگویم؟ بگو بگو تا کی؟ بگویم این که پدر از نور نمی‌آید
چنان مصمم رفتن ز جان مجروحی که استغاثه من در قطر نمی‌آید
مزن به ریشه ایدواری‌ام مولا! اگر که حاصل سعی‌ام به بر نمی‌آید
رهاتر از تو زیاد نسیم نگذشته ز عطر سبز تو پیوسته‌تر نمی‌آید
نیازمندی خود را چرا نمی‌بینند چرا به یاری تو یک نفر نمی‌آید؟ …

***

سروده ی خانم زهرا کارگران طلبه پایه سوم

بقیه در ادامه مطلب

عمو! کاری بکن باران بگیرد مبادا اصغر عطشان بمیرد
یتیمان تشنه لب، چشم انتظارند به سقای حرم امیدوارند

یتیمان چشم در راهند، اباالفضل! یتیمان آب می‌خواهند، اباالفضل!
به دل گویند در بیداری و خواب عمو می‌آورد مشکی پر از آب

یتیمان شب شد و امیدشان مرد گرسنه، تشنه، خشته خوابشان برد
یتیمان خواب دیدند ای علمدار! کنار علقمه سروی نگونسار

دو دست و مشک آبی خشک و پاره ولی خونین و جانی پر شراره
***
دل به یاد تو ای دوست! خلوتی دارد در این سکوت، غم بی‌نهایتی دارد
نسیم یاد تو به باغ جان صفا بخشد حسین! نام تو بردن چه لذتی دارد
اگر که بغض گلویم امان دهد، دل من به قدر فرصت گل، با تو صحبتی دارد
به خار راه خود ای گل! اگر نگاه کنی دگر ز عالم و آدم چه حاجتی دارد
کجا پرتو خورشید التفات کند هر آن دلی که به مهر تو الفتی دارد
هر آن کسی که ندارد ولای تو، در حشر اسیر غم شود و آه حسرتی دارد
حریم تربت تو سجده‌گه اهل ولاست زمین کرب و بلا از تو حرمتی دارد
به یاد داغ تو هر لاله‌ای که می‌روید به وسعت دل صحرا مصیبتی دارد
شفق به سرخی خونت، به خون نشسته هنوز غروب، رنگ غم و بوی محنتی دارد
کسی که پیرو مشی و مرام تو گردید در این طریق خدایی، رسالتی دارد
هر آنکه همچو من آلوده و گنه‌کار است ز آستان چشم تو شفاعتی دارد