اگر ما عمامه ای ها نقش خود را درست بشناسیم و بتوانیم آن را

ایفا کنیم ، دنیا را آباد خواهیم کرد . ماها گاهی کوتاهی می کنیم ،

سراغ همان راه هایی می رویم که اهل دنیا رفته اند ، آنگاه کار ما

خراب می شود ، يك تاجر، يك زميندار، يك زمين ‏خوار، يك مقاطعه ‏كار،

چه عمامه سرش باشد، چه شاپو سرش باشد، چه كراوات ببندد،

چه تسبيح دست بگيرد؛ بالاخره حقيقت او كه فرق نمى‏ كند. اما اگر

عمامه سرمان گذاشتيم و دنبال همان كارهايى بوديم كه پاپيون زن‏ها

و كراوات زن‏ها و بقيه‏ ى اهل دنيا دنبال آن هستند،ما هم مثل

آنهاهستيم.لباس كه تغيير اساسى ايجاد نمى ‏كند؛ بايد ديد دل،

جايگاهِ چيست.

«دِه بُود آن، نه دِل، كه اندر وى گاو و خر بينى و ضياع و عقار».

دلى كه به دنبال تجملات و زخارف دنياست، ديگر دل نيست؛ دكان زرگرى

است؛ هرچند شاعر مى‏ گويد دِه است. اول بايد دلمان را پاك كنيم:

«من نصب نفسه للنّاس اماما فعليه ان يبدأ بتعليم نفسه

قبل تعليم غيره»؛

كسى كه پيشاهنگ، پيشوا و جلودار جمعيتى مى‏ شود، اول بايد خود

را آماده كند. اگر بنده و جنابعالى مى‏ خواهيم صد نفر را به دنبال خود

بكشانيم - چه براى كوهنوردى، چه براى بيابانگردى، چه براى يك رزمايش -

اول بايد قوت راه رفتن را در خودمان ايجاد كنيم؛ والّا اگر ده قدم رفتيم

و بعد گفتيم آخ قلبمان گرفت، پايمان خسته شد، اين صد نفر هم

هرچندچهار نفرشان همت كنند و بروند، اما ديگر نمى ‏شود اينها را

به مقصد رساند. راه معنويت هم همين‏طور است؛ خودمان را بايد

درست كنيم. روحانيت خيلى قدر و ارزش دارد. شكستن قدر روحانيت،

خدمت به‏ هيچ بخشى و جنبه‏ يى از جنبه هاى زندگى مردم نيست؛

چون هرجا يك روحانىِ خوب حضور داشته باشد، واقعاً يك مشعل است

و نورافشانى مى‏ كند. اما من و شماى روحانى هم بايد خود را آن‏چنان

كه يك روحانى مى‏ بايد و مى ‏شايد، بسازيم و روحانى باشيم.

(سیمای آرمانی طلبه در نگاه مقام معظم رهبری ،محمد عالم زاده نوری ، ص 62)