می خواهیم به استقبال بزرگ مردی برویم که نمیدانیم از کدام سرزمین و از کدام دیار است..

آری بزرگ مردی که برای جهاد فی سبیل الله با عزیزانش وداع کرد و به توپ وترکش و خمپاره و نارنجک و شهادت سلام وجانش را
فداکرد.بزرگ مردی که لبانش را با ذکر حسین گوارا میکرد و وجودش را با یاد مادرمان حضرت فاطمه(سلام الله علیها) هستی می بخشید…

آری همه ی ما حال و هوایمان بوی بی قراری و انتظاررا گرفته است …همه ی ما حس عجیبی داریم…آمدنش را احساس میکنیم…
شهرمان را با وجودش عطرآگین میکنیم…از گل و آب آجرهای خانه امان خانه ای ساخته ایم از جنس نور و معنویت…آه که چه زیبا میشود خانه امان.

فکرآن صبح روز آمدنش که می افتم…بغض همراه با لرزه وجودم را فرا میگیرد که برای اولین بار که چشمان گناه آلودم به پیکر مطهرش می افتد به او چه بگویم…از که بگویم…از او چه بخواهم…

فقط میتوانم بگویم شرمنده ایم…

میتوانم از مادرشان که نمیدانیم کیست و از کجاست بگویم که مادر جان پسرت پاره تنت عزیزت پیش ماست…جایش امن امن است غصه تنهایش را نخورید او دیگر گمنام نیست او مادری دارد که مادرانه هرشب برای آمدنش گریه ها میکند…غصه بی نامی جگر گوشه تان نباشید…مادرشان نامش را علی نهاده است…نکند غصه بی خواهریش رابخورید او خواهرانی دارد که زینب واراز خونش دفاع میکنند و راهش را ادامه خواهند داد…

بگذارید از خانه اش برایتان بگویم خانه ای که سالهاست خودش برای خودش انتخاب کرده است…خانهای که نامش حضرت زینب سلام الله علیها زینبی که در روز عاشورا از حرم تا قتلگاه صدا میزد حسین.

پس مادرجان غصه بی نامی ..بی مادری..بی خواهری …عزیزتان را نخورید او در کنار ماست…او چشم چراغ خانه ی ماست…ودر آخر میتوانم از او بخواهم که مارا ببخشد واز مادرمان حضرت فاطمه سلام الله علیها  شفاعت مارا و برات شهادت مارا امضا کنند.

ای شهید گمنام آمدنت را با دل و جان پذیرا هستیم خوشامدید…

به قلم طلبه گمنام حضرت زینب(س).

انقلاب ما شعاع نور بود                                میوه اندیشه ها ی دور بود
گفت روح الله سال چهل ودو                          رو به جمعی بی خرد وغرب رو
که از او جا ی جنودش خواستند                     به خیال آنچه نبودش خواستند
گفت بر آنها که یاران من اند                           آنکه می تازند بر شه چون سمند
لیک اکنون خفته در گهواره اند                        کودک و معصوم یک مه پاره اند
این تحقق یافت روز انقلاب                            کودکان بودند در سن شباب
میوه اندیشه اش پنجاه و هفت                      ملت ما شاد از اینکه شاه رفت
رفت نه بهتر بگویم او گریخت                          آن سبو بشکست وآن پیمانه ریخت
در سبویش خون ملت کرده بود                      در نگاهش ملت ما بوده بود
بر دهان او بزد سیلی امام                             بس مشوش گشت او گم کرد نام
پشت رهبر یک سپاه آماده بود                       ملتی رنجور که خون داده بود
خون بهای ملت ما انقلاب                             می رباید از دو چشم خصم خواب
انقلاب ما بهایش کم نبود                             رفتن خیل جوانان غم نبود ؟
شکر والمنه که ملت گشت شاد                     گشت آزاد او اگر خونها بداد
کرد کوته دست دشمن را ز خاک                    رفت در تحریم ایران نیست باک
ملت ما ساعی و کوششگر است                   گر چه در تحریم او ز آنها سر است
این نباشد دور از اذهان ما                             کشور ما هست همچون جان ما
بار الها شکر لیکن یک دعا                            خواهشی داریم ما از تو خدا
انقلاب ما شعاع نور بود                                نور اصلی را رسان بر ما تو زود
متصل گردان خدایا انقلاب                              تا که ما هستیم در سن شباب
با قیام حضرت مهدی (عج)خدا                       تو اجابت سوی ما کن این دعا
یادمان بهمن شادی رسید                            روز های خوب آزادی رسید
خاطرات پر شعف باز آمدند                            حرفهای مملو از راز آمدند
گفتنی ها از امام آغاز شد                            باز کوک سازهامان ساز شد
خاطرات کهنه سر واکرده اند                           در درون ما چه بلوا کرده اند
هر کدامش شرح روزی می دهد                     آتشی افشانده سوزی می دهد
یک نفر از خاطرات شاه گفت                         او ز کوهی گفت وآخر گاه رفت
دیگری یاد شهیدان زنده کرد                          یاد مردان دلیرلن زنده کرد
آن یکی تنها شعاری را بخواند                        حرف چون دّر بود او مرثیه راند
او ز آنها از شهیدان یاد کرد                            از چه شیدای در ایران یاد کرد
دیگری حرفش ز روز خوش شد                      بهر او جان سوخت دل پرریش شد
یک نفر از سلطه ی خونین بگفت                   او زسوز وآه مظلومین بگفت
او بگفت آن سلطنت بی خیر بود                    چون اساسش از برای غیر بود
آن یکی هم از امامش یاد کرد                        از جوانمرد همامش یاد کرد
پیر بود اما دلش امید داشت                          آرزوی عدل با جاوید داشت.

به قلم خانم حمیده رنجبر

بسم الله الرحمن الرحیم
فرق است میان فرقۀ من با آنان که خیال بردانستن افکار روشنفکرانه دارند.من مذهب وملیت اسلامی دارم،من خدایی دارم که راه سعادت وشقاوت راازطریق پیامبرانش برمن وشما عرضه کرده است،آری من مسلمانم، من شیعه دوازده امامی هستم…
پیامبرمن حضرت محمَد(ص)است،روح وجان من فدای آن حضرت است.من وامثال من بر دین ومذهب وپیامبر اسلام خود که نامش بلندای معصومیت ومودت رامیرساند افتخار می کنیم وبه شما غربی های بیگانه پرست وخود پرست اجازه نخواهیم داد که خطایی ازجنس معصومیت امامان وپیامبرانمان داشته باشید…..
یادتان باشد کسی که مسلمان است باهمان آیه هایی که بر پیامبرحضرت محمَد(ص) نازل شده است برشما حق رااثبات خواهیم کرد گرچه شمادراسارت اندیشه های پلیدانه هستید وبدانید شماهاهمیشه دربرابراسلام وجمهوری اسلامی ایران وملیت وهویت مردمان ایرانی محکوم به شکست هستید.

                                                    مرگ برآمریکا
                                                                  

اکرم پور عسکری طلبه  پایه دوم

من مسلمان که از امت رسول الله هستم خشم خودم را که ناشی از فطرت پاک هر مسلمان و هر انسان ازاده ی نسبت به این حرکت شیطانی وخالی از هر گونه هنر و تمدن  می باشدو همچنین عاملان ان امریکا و اسراییل  را در دادگاه جهان اسلا م درمحضر خداوند محکوم میکنم و از همه ی کسانی که در مقابل وجدان خود احساس مسئواست میکنم  که اعتراض خودشان را در هر ایین و مذ هبی که هستند اعتام کنن تا در مقابل پروردگار شرمسار نباشند .  

 زینب کمالی                                                                            

یا رسول الله همیشه از غربت فرزندانت می گریستم اکنون غم بزرگتری وجودم را فرا گرفته گویا فرزندانت از اندوه اهانت به شما می گویند کاش می دانستم مرهمی بر زخم دل ایشان باشم با خو د اندیشیدم تمام توانم را جمع کرده  واز سودای دل فریاد کشیدم “اللهم عجل لولیک الفرج”

دل نوشته ای از خانم مرادی