گزیده ای از آیین دوستی
آيين دوستي عبارت است از: آراستن دوست، ياري رساندن، قدرشناس بودن، تقويت كردن، همكاري داشتن و در راه دوست، فداكاري و خدمت كردن.
در قلمرو بحث از آداب معاشرت با دوست و آيين دوستي، توجه به نكاتي كه به عنوان صفات دوست خوب مطرح شده است، ضروري است. همان معيارها، حاوي دستورالعمل چگونگي معاشرت هم هست. به عنوان نمونه به يكي از اين روايات، اشاره مي‏كنيم.

امام حسن مجتبي(ع) در بستر بيماري بود و پس از آن مسموميت كه به شهادتش منجر شد، در ديداري كه جُناده (از اصحاب وي) با حضرت داشت، امام چنين توصيه فرمود:

«اِصْحَبْ مَنْ اِذا صَحِبْتَهُ زانَكَ، وَاِذا خَدِمْتَهُ صانَكَ وَ اِذا اَرَدْتَ منه مَعوُنَةً اَعانكَ و …»(4)

«با كسي همنشيني و مصاحبت و دوستي كن كه: 1ـ هرگاه با او همنشين شدي، مايه آراستگي تو باشد، 2ـ آنگاه كه خدمتش كني، تو را نگهبان باشد، 3ـ هرگاه از او ياري خواستي، كمكت كند، 4ـ اگر سخني گفتي، تو را تصديق كند، 5ـ اگر (بر دشمن) حمله بردي، قدرت وصولت تو را بيفزايد، 6ـ اگر دستت را به فضل و نيكي دراز كردي، او هم دست، پيش آورد، 7ـ اگر در تو (و زندگيت) رخنه‏اي پديد آمد، آن را برطرف سازد، 8ـ اگر از تو نيكي ديد، آن را در شمار و حساب آورد، 9ـ اگر چيزي از او طلبيدي، عطا كند، 10ـ و اگر تو ساكت بودي (و چيزي نخواستي) او آغاز كند (و نيازت را برطرف سازد).

به نقل از اخلاق معاشرت جواد محدثی