خلوتی برای عبادت.

               فرصتی برای تفکر.

                              حضوردرمسجد.  

                                             تقویت اراده.

                                                             بازگشت به خود.

دخترم! بگذار لب‌هاي چوب خورده‌ام امشب ميهمان بوسه‌اي باشد از پيشاني سنگ خورده‌ات؛ از گيسوي پريشان چنگ خورده‌ات؛ از شانه‌هاي معصوم تازيانه ديده‌ات؛ از صورت رنگ پريده سيلي خورده‌ات. دختركم! نخواب! بگذار بابا بخوابد.

* رقيه كه بود

اصل وجود دختري چهار ساله براي امام حسين (عليه السلام) در منابع شيعي آمده است، اما در بعضي منابع در اين باره اختلاف وجود دارد.
در كتاب كامل بهايي نوشته علاءالدين طبري (قرن ششم هجري) قصه دختري چهار ساله كه در ماجراي اسارت در خرابه شام در كنار سر بريده پدر به شهادت رسيده، آمده است، اما در مورد نام او كه آيا رقيه بوده يا فاطمه صغري و … اختلاف است.
همچنين سيد بن طاووس در كتاب «لهوف» خود مي‌نويسد: «شب عاشورا كه حضرت سيدالشهداء (عليه ‏السلام) اشعاري در بي‌وفايي دنيا مي‏خواند، حضرت زينب (س) سخنان ايشان را شنيد و گريست. امام (عليه‏ السلام) او را به صبر دعوت كرد و فرمود: «خواهرم ام كلثوم و تو اي زينب! تو اي رقيه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر داريد [و به ياد داشته باشيد] هنگامي كه من كشته شدم، براي من گريبان چاك نزنيد و صورت نخراشيد و سخني ناروا مگوييد و خويشتن‌دار باشيد.»

* مادر حضرت رقيه

براساس نوشته‌هاي بعضي كتاب‌هاي تاريخي، نام مادر حضرت رقيه (عليها سلام)، امّ اسحاق است كه پيش‌تر همسر امام حسن مجتبي (عليه السلام) بوده و پس از شهادت ايشان، به وصيت امام حسن (عليه السلام) به عقد امام حسين (عليه السلام) درآمده است. مادر حضرت رقيه (عليهاالسلام) از بانوان بزرگ و با فضيلت اسلام به شمار مي‌آيد. بنا به گفته شيخ مفيد در كتاب الارشاد، كنيه ايشان بنت طلحه است.
نام مادر حضرت رقيه (عليها سلام) در بعضي كتاب‌ها، ام جعفر قضاعيّه آمده است، ولي دليل محكمي در اين باره در دست نيست. هم چنين نويسنده معالي السبطين، مادر حضرت رقيه (عليهاالسلام) را شاه زنان؛ دختر يزدگرد سوم پادشاه ايراني معرفي مي‌كند كه در حمله مسلمانان به ايران اسير شده بود. وي به ازدواج امام حسين (عليه السلام) درآمد و مادر گرامي حضرت امام سجاد (عليه السلام) نيز به شمار مي‌آيد.
البته لازم به ذكر است كه اين مطلب از نظر تاريخ‌نويسان معاصر پذيرفته نشده است؛ زيرا در منابع تاريخي آمده است كه ايشان هنگام تولد امام سجاد (ع) از دنيا رفته و تاريخ درگذشت او را 23 سال پيش از واقعه كربلا، يعني در سال 37 هـ .ق دانسته‌اند. از اين جهت امكان ندارد، او مادر كودكي باشد كه در فاصله سه يا چهار سال پيش از حادثه كربلا به دنيا آمده باشد. اين مسأله تنها در يك صورت قابل حل است كه بگوييم شاه زنان كسي غير از شهربانو مادر امام سجاد (عليه السلام) است.

* نام‌گذاري حضرت رقيه (ع)

رقيه از «رقي» به معني بالا رفتن و ترقي گرفته شده است. گويا اين اسم لقب حضرت بوده و نام اصلي ايشان فاطمه بوده است؛ زيرا نام رقيه در شمار دختران امام حسين (ع) كمتر به چشم مي‏خورد و به اذعان برخي منابع، احتمال اينكه ايشان همان فاطمه بنت الحسين (ع) باشد، وجود دارد. در واقع، بعضي از فرزندان امام حسين (ع) دو اسم داشته‏اند و امكان تشابه اسمي نيز در فرزندان ايشان وجود دارد.
گذشته از اين، در تاريخ نيز دلايلي بر اثبات اين مدعا وجود دارد. چنانچه در كتب تاريخي آمده است: «در ميان كودكان امام حسين (ع) دختر كوچكي به نام فاطمه بود و چون امام حسين (ع) مادر بزرگوارشان را بسيار دوست مي‏داشتند، هر فرزند دختري كه خدا به ايشان مي‏داد، نامش را فاطمه مي‏گذاشت. همان گونه كه هرچه پسر داشتند، به احترام پدرشان امام علي (ع) وي را علي مي‏ناميد.»

* اسيري حضرت رقيه
حضرت رقيه در واقعه عاشورا حدود سه يا چهار سال سن داشت كه بعد از شهادت امام حسين(ع) و يارانش در عصر عاشورا به همراه ديگر زنان بني‌هاشم توسط سپاه يزيد به اسيري رفت.
اما داستان شهادت حضرت رقيه (ع). از درون خرابه‌هاي شام، صداي كودكي به گوش مي‌رسيد. همه آنهايي كه در ميان اسرا بودند، خوب مي‌دانستند كه اين صداي رقيه، دختر كوچك امام حسين (ع) است. او حالا از خواب بيدار شده بود و سراغ پدرش را مي‌گرفت. انگار كه خواب پدرش را ديده بود. يزيد دستور داد سر امام حسين (ع) را به دختر كوچك نشان دهند و او را ساكت كنند، اما وقتي حضرت رقيه (ع) و امام حسين ع باز هم به هم رسيدند، اتفاق جانسوزي افتاد.

* اين بار، پدر در سوگ رقيه نشست

چقدر بي‌تابي دخترم! اين همه دلشكستگي چرا؟ مگر دست‌هاي كوچكت در امتداد نيايش عمه، تنها از خدا آمدن بابا را طلب نكرد؟ اينك آمده‌ام در ضيافت شبانه‌ات و در آرامش خرابه‌ات. كوچك دلشكسته‌ام! پيش‌تر نيز با تو بودم و مي‌ديدمت. شعله بر دامان و سوخته‌تر از خيمه آه مي‌كشيدي و در آميزه خار و تاول، آبله و اشك، صحراي گردان را به اميد سر پناهي مي‌سپردي.
مهربان دلشكسته‌ام! صبور صميمي! مسافر غريب و كوچك من!
مگر نگفتي كه بابا كه آمد، آرام مي‌گيرم. اين همه ناآرامي چرا؟ مگر نگفتي بابا كه آمد سر بر دامانش مي‌گذارم و مي‌خوابم؟ نه …، نه دختركم نخواب! مي‌دانم اگر بخوابي، ديگر عمه نمي‌خوابد.
مي‌دانم خواب تو، خواب همه را آشفته مي‌كند.
نه … نخواب دخترم!
دخترم! بگذار لب‌هاي چوب خورده‌ام امشب ميهمان بوسه‌اي باشد از پيشاني سنگ خورده‌ات؛ از گيسوي پريشان چنگ خورده‌ات؛ از شانه‌هاي معصوم تازيانه ديده‌ات؛ از صورت رنگ پريده سيلي خورده‌ات. بگذار امشب، مثل شب آرامش تنور بر زانوان زهرا آسوده بخوابم.
نه دخترم! نخواب! بگذار بابا بخوابد.
و چنين شد كه رقيه (س)، هنگامي كه سر پدر در آغوشش بود، جان سپرد.

منابع:
بهايي علاءالدين طبري
لهوف سيد بن طاووس
چهل روز عاشقانه، محمدرضا سنگري

سایت شهید آوینی

آیت الله سیستانی(مدظله)
اگریکی ازکلمات حمد یاسوره را عمدا یا ازروی جهل تقصیری نگویدیابه جای حرفی حرف دیگری بگوید مثلا به جای “ض"،"ذ"یا"ز” بگویدیا زیر وزبر حرفی رارعایت نکند؛به گونه ای که غلط شمرده شود یا تشدید را نگوید ،نماز او باطل است.
آیت الله خامنه ای(مدظله)
اگر براى کسى از طريق معتبر يقين حاصل شود که حروف را هنگام قرائت از مخارج صحيح خود ادا نمى‏کند و يا به‌طور کلى حروف و کلمات را صحيح تلفظ نمى‏نمايد و زمينه مناسبى براى يادگيرى از جميع جهات دارد، مثل اين که استعداد خوبى و يا فرصت مناسبى براى فراگيرى اين علم دارد، آيا واجب است در حد استعداد سعى در آموختن قرائت صحيح نمايد؟
ج: ملاک در صحّت‏ قرائت، موافقت آن با نحوه قرائت اهل لغتى است که قواعد تجويد از آنها گرفته شده است. بنا بر اين اگر اختلاف نظرات علماى تجويد در کيفيت تلفظ يکى از حروف ناشى از اختلاف آنان در فهم نحوه تلفظ اهل لغت باشد، مرجع حل اختلاف، خود عرف اهل لغت است. ولى اگر اختلاف نظرات آنان ناشى از اختلاف خود آنان در کيفيت تلفظ باشد، مکلّف در انتخاب هر يک از آن اقوال مخيّر است. کسى که قرائت خود را صحيح نمى‏داند، بايد در صورت تمکن براى يادگيرى قرائت صحيح اقدام نمايد.

س 466: س 467: آيا ادا کامل الفاظ عربى در نماز واجب است؟ آيا اگر کلمات به‌صورت عربى صحيح و کامل تلفظ نشود، نماز محکوم به صحّت‏ است؟
ج: واجب است که همه ذکرهاى واجب نماز از قبيل قرائت حمد و سوره و غير آنها به‌طور صحيح قرائت شود و اگر نمازگزار کيفيت صحيح تلفظ کلمات عربى را نمى‏داند، واجب است که ياد بگيرد و اگر قادر به يادگيرى نيست، معذور است.

صفحات: 1· 2

آیا همین 3آیه برای اثبات ولایت کافی نیست؟

رسول اکرم ( ص ) :

« مثل اهل بیت من مانند کشتی نوح است که هر کس داخل آن شد نجات یافت و هر کس رهایش کرد ، غرق گردید . »

آیه ولایت

« إنما ولیُکُم الله و رسولُهُ والذینَ أمنوا الذینَ یُقیمونَ الصلوهَ و یوتونَ الزکوهَ و هُم راکعونَ »

سوره مائده آیه 55

« سرپرست و ولی شما تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آوردند ، همانها که نماز را برپا می دارند و در حال رکوع زکات می دهند . »

همه مفسران شیعه و بعضی مفسران اهل سنت تصریح کرده اند که منظور از « آنها که ایمان آورده اند و نماز را بر پا می دارند و در حال رکوع زکات می پردازند » شخص امیرالمؤمنین امام علـی ابن ابیطالب ( ع ) اسـت . از امـام بـاقر ( ع ) نقـل شـده اسـت : « گروهی از یهودیانی که اسلام آورده بودند ، نزد پیامبر ( ص ) آمدند و عرضه داشتند : ای پیامبر خدا ، حضرت موسی ( ع ) یوشع بن نون را وصی خود قرار داد . وصـی و سرپرسـت ما پس از شما چه کسی است ؟ پس در آن هنـگام آیه 55 سوره مائده نـازل شد . پیامبر ( ص ) فرمود برخیزید . پس همه

برخاستند و به سمت مسجد حرکت کردند . پس گدایی از مسجد بیرون آمد . پیامبر ( ص ) به او

فرمود : آیا کسی چیزی به تو داد ؟ گفت بله این انگشتر را . فرمود چه کسی آن را به تو داد ؟ گفت : آن مرد که نماز می خواند . و به امام علی ( ع ) اشاره کرد . رسول خدا ( ص ) فرمود : وقتی که آن را به تو داد در چه حالتی بود ؟ گفت در رکوع بود . در این هنگام پیامبر ( ص ) تکبیر گفت و اهل مسجد هم تکبیر گفتند . پس پیامبر ( ص ) فرمود : پس از من علی سرپرست شماست . مردم گفتند : خشنودیم که الله پروردگار ماسـت و محـمد ( ص ) پیـامبر و علی ابن ابیـطـالب ( ع ) ولی و سرپرست ماست .

در این هنگام آیه 56 سوره مائده نازل شد : « و کسانی که ولایت خدا و پیامبر و افراد با ایمان را بپذیرند ( پیروزند زیرا ) حزب و جمعیت خدا پیروز است . »

آیه مباهله

« فمن حاجکَ فیهِ مِن بعدِ ما جاءَکَ منَ العلمِ فقُل تعالوا ندعُ ابناءنا و ابناءَ کُم و نساءَنا و نساءُکُم و انفُسنا و أنفُسُکم ثُم نبتهِل فنجعَل لَعنَتَ اللهِ علی الکاذبینَ » سوره آل عمران آیه 61

« هر گاه بعد از علم و دانشی که ( در باره مسیح ) به تو رسیده . ( باز ) کسانی با تو به محاجه و ستیز برخیزند به آنها بگو بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم ، شما هم فرزندان خود را . ما زنان خویش را دعوت نماییم ، شما هم زنان خود را ؛ ما از نفوس خود دعوت کنیم ، شما هم نفوس خود را . آن گاه مباهله کنـیم و لعـنت خدا را بر دروغگـویان قرار دهیم . »

مباهله یعنی یکدیگر را نفرین کردن . در ذیل آیه از امام صادق ( ع ) نقل شده است که : گروهی از مسیحیان نجران نزد پیامبر ( ص ) آمدند و به او

عرض کردند : به چه چیز دعوت می کنی ؟ حضرت

فرمود : به این که گواهی دهید که جز الله خدایی نیست ومن پیامبر خدا هستم و این که عیسی بنده خلق شده ای بـود کـه مـی خـورد و مـی نوشیـد . پـس از بحـث وگفتگوی فراوان ، گروه مسیحی حاضر به قبول حق نشدند و زیر بار نرفتند که عیسی بنده ای از بندگان خداست . در آن هنـگام ، این آیـه نـازل شد . پیـامبر ( ص ) به آنها فرمود : بیایید یکدیگر را نفرین کنیم . اگر حق با من بود لعنت خدا بر شما نازل شود و اگر حق با شما بود لعنت خدا بر من فرود آید . . آنها پذیرفتند و قرار گذاشتند که فردای آن روز در مکانی حضور یابند و با هم مباهله کنند . هنگامی که نزد رؤسای خود برگشتند و مطلب را بازگو کردند ، سران آنها گفتند : که اگر او قوم خود را آورد ، پیامبر نیست ولی اگر فقط خانواده اش را آورد ، حتما پیامبر است . فردای آن روز پیامبر ( ص ) همراه امام علی ( ع ) و فاطمه ( س ) و حسن ( ع ) و حسین ( ع ) برای مباهله حاضر شد . هنگامی که گروه نصرانی این

صحنه را دیدند . از پیامبر خواستند که از مباهله صرف نظر کند و اجازه دهد که آنها به دین خود بمانند و به پیامبر ( ص ) جزیه بدهند . پیامبر ( ص ) نیز پذیرفت و آنها بازگشتند .

آیه تطهیر

« … إنما یُرید الله لِیُذهب عنکُمُ الرجسَ اهل البیتِ و یُطهرَکُم تطهیرا »

سوره احزاب آیه 33

« … خداوند فقط می خواهد پلیدی و گناه را از شما اهل بیت دورکند و کاملا شما را پاک سازد . »در مورد این آیه روایات متعددی وجود دارد که علمای بزرگ اسلام ( شیعه و سنی ) آن را از شخص پیامبر ( ص ) نقل کرده اند و این روایات در منابع فریقین که مورد قبول آنهاست به وفور و کثرت آمده است . این روایات همگی حاکی از آن است که مخاطبان این آیه پیامبر اسلام ( ص ) , علی ( ع ) , فاطمه ( س ) , حسن ( ع ) و حسین ( ع ) هستند و نه همسران پیامبر ( ص ) .

منابع جهت مطالعه بیشتر : تفاسیر نمونه و المیزان

سیره نبوی

پشت فلک خمیده که با ماه و آفتاب

در حال سجده روی به درگاه حیدر است

شمس ضحی، امام هدی، نور هل اتی

چشم خدا و نفس نفیس پیمبر است

در آیه ی مباهله این مهر و ماه را

جانها یکی و جلوه ی جان از دو پیکر است

وجهی چنان جمیل که از شدّت جمال

وجه خدا و جلوه ی الله اکبر است

نازم به دست او که یکی ناز شست او

از جای کندن در سنگین خیبر است

با اشک چشم، ابر کرم بر سر یتیم

با برق تیغ، صاعقه ای بر ستمگر است

جز راه او بسوی خداوند راه نیست

یعنی که شهر علم نبی را علی، در است

بر تارک زمان و مکان تاج افتخار

در آسمان فضل: درخشنده اختر است

قبرش درون دیده ی آدم که چشم او

در خاک هم بنور جمالش منوّر است

آوازش از ورای زمانها رسد بگوش

تصویرش از فراز افق ها مصوّر است

کمتر ز ذرهّ ایم و فزون تر ز آفتاب

ما را که خاک پای علی بر سر افسر است

وصف علی ز عقل و قیاس و خیال و وهم

وز هرچه گفته اند و شنیدیم برتر است

شد عرض ما تمام و حدیث تو ناتمام

حاجت به مجلس دگر و وقت دیگر است

طبع لطیف و شعر «ریاضی» به لطف و شهد

شاخ نبات خواجه ی شیراز و شکّر است

(محمدعلی ریاضی یزدی)

روز بيست و چهارم بنابر اَشْهر روزى است كه مُباهَلَه كرد رسول خدا صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله با نصاراى نجران و پيش از آنكه خواست مُباهله كند عبا بر دُوش مبارك گرفت و حضرت اميرالمؤ منين و فاطمه و حَسَن و حسين عَليهمُ السلام را داخل در زير عبا نمود و گفت پروردگارا هر پيغمبرى را اهل بيتى بوده است كه مخصوص ترين خلق بوده اند به او خداوندا اينها اهل بيت منند پس از ايشان برطرف كن شك و گناه را و پاك كن ايشان را پاك كردنى پس جبرئيل نازل شد و آيه تطهير در شاءن ايشان آورد پس حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَ اله آن چهار بزرگوار را بيرون برد از براى مباهله چون نگاه نصارى بر ايشان افتاد و حقّيّت آن حضرت و آثار نزول عذاب مشاهده كردند جُراءَت مُباهله ننمودند واستدعاى مصالحه و قبول جزيه نمودند و در اين روز نيز حضرت اميرالمؤ منين عليه السلام در حال ركوع انگشترى خود را به سائل داد و آيه اِنَّما وَلِيُّكُمُ اللّهُ در شانش نازل شد و بالجمله اين روز روز شريفى است و در آن چند عمل وارد است :

اوّل : غسل

دوّم : روزه

سوّم : دو ركعت نماز و آن مثل روز عيد غدير است در وقت و كيفيّت و ثواب و آية الكرسى كه در نماز مباهله است تا هُمْ فيها خالِدُونَ است

چهارم : خواندن دعاى مباهله كه شبيه به دعاى سحرهاى ماه رمضان است و شيخ و سيّد هر دو نقل كرده اند لكن مابين روايات آن دو بزرگوار اختلاف كثير است و من اختيار مى كنم روايت شيخ را در مصباح فرموده دعاء روز مباهله روايت شده با فضيلت آن از حضرت صادق عليه السلام(كه در مفاتيح الجنان آمده است)

منبع:مفاتيح الجنان