يكي از اصحاب علي (ع) نقل مي كند: عربي خدمت اميرالمؤمنين(ع) آمد و عرض كرد:يا مولا من مردي عيالمند وفقير هستم و مالي كه زندگي مرا كفايت كند ،ندارم.حضرت فرمود:اي برادر چرا استغفار نمي كني تا حالت نيكو شود؟عرض كرد:زياد استغفار مي كنم ،اما تغييري در زندگي ام پيدا نشده است.حضرت فرمودند؛ خداي متعال ميفرمايد:

استغفروا ربّكم انّه كانَ غفّاراً يُرسل السماء عليكُم مِدراراً و يُمدِدكم باموال ٍو بنينَ و يَجعَل لكم جنّاتٍ و يجعل لكم اَنهاراً ” (1)

به درگاه خداوند توبه كنيد و آمرزش بطلبيد كه او بسيار آمرزنده است[استغفاركنيد] تا رحمت فراوانش را بر شما فرود آوردو شما را با ثروت و اولاد مدد فرمايد،و باغها و نهرهاي جاري به شما عطا كند.

يعني چون به گناه بودن بعضي از اعمالت آگاه نيستي استغفار تو ناقص است چون از آنها استغفار نمي كني. سپس فرمود: اينك به تو استغفاري مي آموزم كه اگر آن را بخواني خدا به تو وسعت رزق عطا مي كند. امام حسين(ع) فرمود:سال بعد اعرابي به خدمت حضرت آمد و عرض كرد :يا اميرالمؤمنين خداوند به من نعمت هاي زيادي عطا فرمود.آنقدر كه محلي براي نگهداريشان ندارم.
حضرت فرمودند:اي برادر عرب ،قسم به آن خدايي كه محمد(ص) را به نبوت برگزيد،بنده اي نيست كه با اين دعا به درگاه خدا استغفار كند ،مگر آنكه خداي متعال به بركت آن گناهانش را آمرزيده ،حوائجش را برآورده كند و به مال و اولادش بركت عطا فرمايد.

1-سوره نوح ،آيه 10