شهادت امام عسکری(ع)

رحلت و شهادت امام عسکری - علیه السّلام - در هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ بوده است. در این باره که آیا امام به مرگ طبیعی بدرود حیات گفته و یا به شهادت رسیده است، کماکان اختلاف نظر وجود دارد؛ گرچه بنا به نقل طبرسی، برخی از علمای شیعه با استناد به این سخن امام صادق - علیه السّلام - که فرمود: «ما منّا الّا مَسموم أو مَقتول»؛ حتی درباره امامانی که روایتی درباره شهادتشان در دست نیست، بر این باورند که خلفای جور، آنان را به شهادت رسانده اند.[۱] البته روایتی درباره شهادت امام عسکری - علیه السّلام - در یکی از منابع تاریخی قرن ششم وجود دارد.[۲] از این روی شهادت آن حضرت امری کاملاً محتمل است.

 چگونگی شهادت امام حسن عسکری (علیه السلام)

سوابق بازداشت و خطری که همواره از طرف دستگاه حاکم متوجه جان حضرتش بود و این که حضرت یک شخصیت مخالف سیاسی به حساب می آمد و نیز رحلت آن حضرت در سنین جوانی، همگی می تواند مؤید شهادت باشد. از آنجا که امام یک چهره کاملاً شناخته شده در سامرا بود، هنگام رحلتش هاله ای از غم و بهت زدگی فضای سامرا را فرا می گرفت. احمد بن عبیدالله در روایتی که قسمتی از آن پیش از این ارائه شد، این صحنه را چنین وصف کرده: «وقتی امام عسکری - علیه السّلام - رحلت کرد، صدای شیون و فریاد همه جا را فرا گرفت. مردم فریاد می زدند: ابن الرضا رحلت کرد. آنگاه برای تدفین آماده شدند، بازار به حال تعطیل درآمد. پدر من (وزیر معتمد عباسی)، بنی هاشم، شخصیتهای نظامی و قضایی و منشیان و مردم به سوی جنازه هجوم آوردند، آن روز در سامرا قیامتی برپا بود.[۳]

با حضور امام - علیه السّلام - و پدرش - به مدت حداقل۱۷ سال - در سامرا، نه تنها مردم جذب آنان شده بودند، بلکه بسیاری از شیعیان نیز بدین شهر هجوم آورده بودند. در چنین وضعیتی، طبیعی بود که هنگام رحلت آن حضرت، سامرا یکپارچه در ماتم فرو رود و در سوگ از دست دادن فرزند رسول خدا - صلّی الله علیه و آله - بی تابی کند و عزا بگیرد.

شادی روح این امام بزرگ صلوات

—————————

منابع :

[۱] . بحارالانوار، ج ۵۰، ص ۲۳۸؛ اعلام الوری، ص ۳۴۹؛ الفصول المهمه، ص ۲۹۰.

[۲] . مجمل التواریخ و القصص، ص ۴۵۸: «و گویند زهر دادنش».

[۳] . کمال الدین، ج ۱، ص ۴۳؛ نورالابصار، ص ۱۶۸؛ الغیبه، طوسی، ص ۱۳۲.

رسول جعفریان - حیات فکری و سیاسی، ص