امام صادق علیه السلام فرمود:دوستانتان را به دوخصلت امتحان کنید؛پس اگر این دو ویژگی در آن ها بودبا آن ها دوستی کنیدوگرنه از آن ها دوری کنید!دوری کنید!دوری کنید!مواظبت برخواندن نمازها در اول قت،ونیکی به دوستان در راحتی وسختی
امام خمینی(ره):امروز هیچ دلیل شرعی و عقلی وجود ندارد که اختلاف سلیقه هاو برداشتها وحتی ضعف مدیریتهادلیل بهم خوردن الفت و وحدت طلاب وعلمای متعهد گردد.ممکن است هرکس درفضای ذهن و ایده های خود نسبت به عملکگردها ومدیریت هاوسلیقه های دیگران ومسئولین انتقادی داشته باشد،ولی لحن وتعابیر نبایدافکارجامعه وآیندگان را ازمسیرشناخت دشمنان واقعی وابرقدرتها که همه مشکلات ونارسایی ها از آنان سرچشمه گرفته است،به طرف مسائل فرعی منحرف کندو خدای ناکرده همه ضعفهاومشکلات به حساب مدیریت ومسئولین گذاشته شودو از آن تفسیر انحصارطلبی گرددکه این عمل کاملا غیرمنصفانه است واعتبار مسئولین نظام را ازبین می بردو زمینه را برای ورودبی تفاوت ها وبی دردها به صحنه انقلاب آماده می کند.(منشور روحانیت)
اعوذ بالله السمیع العلیم من الشیطان الرجیم. بسم الله الرحمان الرحیم. و صلى الله علیک یا ولی العصر ادرکنا و السلام علیک یا سیدی و رحمة الله و برکاته.
قطاری سریع السّیر در حرکت است، مملو از مردمان گونه گون.
قطاری بی وقفه که حتی مسافران خود را در حال حرکت پیاده می کند!
و مسافران تنها اندک زمانی میهمان اند و به سرعت باید قطار را ترک کنند.
به درون قطار می رویم؛ چه هنگامه ای است! بازار های مکاره، خرید و فروشِ عمر و مشتریان مشتاق و غافل از عاقبت!
چنان سرگرمِ زرق و برق قطارند که اصلاً به پایان راه نمیاندیشند!
تذکرات صاحب قطار را هم جدی نمی گیرند؛ انگار اصلاً نمی شنوند!
این قطار عمر من و توست.
چندی پیش، درمانده و رنجور از مشکلات، با کلماتی از قرآن رو به رو شدم؛ نمی دانستم به کدام سو روم:
﴿ لِکلِّ قَومٍ هادٍ ﴾؛ چه پیام مهمی! دقت کنید.
خداوند برای همهی اقوام، همهی مردمان و در همهی زمانها یک هدایتگر قرار داده است.
امام زمان علیهالسلام، موعود امتها، همان مولای دیر آشنای ما!
همان آقا و مولایی که اکنون نیز در میانِ ماست و ما را مراقبت و هدایت می کند.
به راستی چرا حضور و گرمی محبت امام زمان علیهالسلام در میان خود حس نمیکنیم؟
مگر او هدایتگرِ زمان ما نیست؟! پس چرا در تاریکیهای جهل در ماندهایم و از نور وجودش بهره نمی بریم؟
چرا از صمیم قلب، خدا را نمی خوانیم که ما را ببخشد و او را برای ما ظاهر کند؟
چرا در مشکلات، هر دری را می کوبیم؛ به جز آستانِ او؟
چرا در دفتر عمرمان، صفحه ای با یادِ او جای ندادهایم؟
چرا چرخهی زندگیمان، بی توجه به آن عزیز گردش می کند؟
مگر او امامِ زمانهی ما نیست؟! پس چرا زندگی با او را تنها برای دوران ظهور گذاشتهایم؟!
چرا زندگی را با یاد او صفا و روشنی نمیبخشیم؟ چرا جای او را در جمع خود خالی میبینیم؟
نکند در حالی از قطار پیاده شویم که قلبمان حتی لحظاتی با مهر آن عزیز نتپیده باشد؟!
همقطارانِ عزیز! نکند هشیارانی لذت زندگی با او و گفت و شنود قلبی را چشیده باشند و ما…
نوشته ای ازیک دوست
امام صادق(علیه السلام):هرکس که طبق اندیشه خود_بدون دلیل_برای مردم حکم وفتوا دهد،پس همانا دین خدا راخوار کرده است به چیزی که نمی داند.وهرکس دین خدا را،به چیزی که نمی داند خوارکند،هماناباخدا مخالفت کرده است.چون به حلال وحرام چیزی که نمی داندحکم کرده است.
ای کسانی که ایمان آورده اید!تقوای الهی پیشه کنیدوسخن حق بگویید…تاخداکارهای شمارا اصلاح کندوکناهانتان رابیامورزد؛وهرکس اطاعت خدا ورسولش کند،به رستگاری(وپیروزی)عظیمی دست یافته است!
قَالَ عَلی علیه السلام : ألا وَ إنَّ مَن أدرَکَها مِنَّا یَسری فِیها بِسِراجٍ مُنِیرٍ، وَ یَحذو فِیها عَلَی مِثالِ الصَّالِحِینَ، لِیَحُلَّ فِیها رِبقاً، وَ یُعتِقَ فِیها رِقّاً، وَ یَصدَعَ شَعبَاً، وَ یَشعَبَ صَدعاً. فِی سُترَهٍ عَنِ النََّاسَ لا یُبصِرُ القائِفُ أثَرَهُ وَ لَو تابَعَ نَظَرَهُ. ثُمَّ لَیُشحَذَنَّ فِیها قَومٌ شَحذَ القَینِ النَّصلَ. تُجلَی بِالتَّنزِیلِ أبصارُهُم، وَیُرمَی بِالتَّفسِیرِ فِی مَسامِعِهِم، وَ یُغبَقُونَ کَأسَ الحِکمَهِ بَعدَ الصَّبوحِ.
امام علیعلیه السلام فرمودند : بدانید آن کس از ما (حضرت مهدی«عج») که فتنه های آینده را دریابد، با چراغی روشنگر در آن گام می نهد، و بر همان روش و سیره پیامبر (ص) و امامان (ع) رفتار می کند تا گره ها را بگشاید، بردگان و ملت های اسیر را آزاد سازد. جمعیّت های گمراه و ستمگر را پراکنده و حق جویان پراکنده را جمع آوری می کند. (حضرت مهدی «عج ») سال های طولانی در پنهانی از مردم به سر می برد، آن چنان که اثر شناسان، اثر مقدمش را نمی شناسند، گر چه در یافتن اثر و نشانه ها تلاش فراوان کنند. سپس گروهی برای درهم کوبیدن فتنه ها آماده می گردند، و چونان شمشیرها صیقل می خورند. دیده هاشان با قرآن روشنایی گیرد، و در گوش هاشان تفسیر قرآن طنین افکند، و در صبحگاهان و شامگاهان جام های حکمت سر می کشند.
(نهج البلاغه ، ترجمه محمد دشتی ، خطبه 150 )