اين جا سوالات مختلفي مطرح مي شود که بهتر است با دقت ملاحظه شود:
1- آيا هر چيزي که به ظاهر ما را به خدا مي رساند، هر چند حرام باشد آيا ارزش دارد و منطقي است؟ به عنوان مثال کسي که مصرف حشيش و يا ساير مواد روان گردان دارد و ممکن است با مصرف اين گونه مواد احساس نزديک شدن به خدا را داشته باشد و يا احساسات شديد مذهبي و عرفاني به دليل مصرف در ايشان ايجاد شود قابل پذيرش باري تعالي و يا مخلوقات باري تعالي است ؟ بنده موارد بسيار زيادي سراغ ارم که فرد مذهبي به دليل افسردگي هاي مزمن دچار گرايش هاي عرفاني و مذهبي مي شود درحالي که بعد از درمان به شدت اين احساسات و هيجانات از بين مي رود.
2- آيا اين گونه صحبت هاي مذهبي به مرور زمان باعث علاقه مندي عاطفي و وابستگي نخواهد شد ؟ اگر چه ممکن است شما آن قدر توامند باشيد که حد و مرز گفت وگوي مذهبي با گفت و گوها احساسي و هيجاني را وسواس گونه ملاحظه کنيد و قدم در بيابان برهوت وابستگي نگذاريد اما آيا از توانايي و ويژگي هاي شخصيتي طرف مقابل آگاهي داريد که و ممکن است باعث وابستگي يک طرفه از سوي ايشان شويد؟