قال اميرالمؤ منين عليه السلام :

ان فى كل شى موعظة و عبرة لذوى اللب و الاعتبار.
براستى كه از براى خردمندان و گيرندگان پند در هر چيز دنيا پند و عبرتى است .

به هر شيى ازين اشياء عالم ****گشايد ديده آن كوهست آدم
بگيرد پند اگر او هست عاقل ****نمايد خود بخود تحصيل حاصل

قبل از ازدواج
مرد: آره، ديگه نمي‌‌تونم بيش از اين منتظر بمونم
زن: مي‌‌خواهى من از پيشت برم؟
مرد: نه! فکرش را هم نکن
زن: منو دوست داري؟
مرد: البته!
زن: آيا تا حالا به من خيانت کردي؟
مرد: نه! چرا چنين سوالى مي‌‌کني؟
زن: منو مسافرت مي‌‌بري؟
مرد: مرتب!
زن: آيا منو مي‌‌زني؟
مرد: به هيچ وجه! من از اين آدما نيستم !
زن: مي‌‌تونم بهت اعتماد کنم؟
.
.
.
: بعد از ازدواج
متن را اين دفعه از پائين به بالا بخوانيد !

بین صدقه واجب (مثل زکات و کفاره) و صدقات مستحبی چند فرق وجود دارد:

1- صدقه واجب را باید به مسلمان پرداخت (به استثنای یک‌مورد و آن، کافرانی که اگر به آنان زکات داده شود به اسلام متمایل می‌شوند یا مسلمان‌ها را در نبرد با کفار یاری می‌دهند) ولی صدقه مستحبی را می‌شود به کافر داد.

2- صدقه واجب را باید به شیعه پرداخت نمود، ولی صدقه مستحبی را به غیر شیعه هم می‌شود پرداخت کرد.

3- در صدقه واجب مثل زکات، پرداخت علنی و آشکار آن بهتر است، مخصوصاً اگر پرداخت‌کننده از افراد صاحب‌نفوذ در جامعه باشد، اما در صدقه مستحبی، مخفیانه پرداخت‌کردن آن بهتر است.

4- در صدقه واجب چه میت وصیت کند یا نه، باید از اصل مال پرداخت شود و رضایت ورثه شرط نیست؛ اما در صدقه مستحبی تا وصیت نکند، لازم نیست از طرف میت پرداخت شود و اگر هم وصیت کند، به‌مقدار ثلث مالش نافذ است و بیشتر از آن منوط به اجازه ورثه می‌باشد.

5- صدقه واجب را غیر سید نباید به سید بپردازد، ولی در صدقه مستحبی این شرط وجود ندارد؛ مگر این‌که همراه با ذلت باشد که به فتوای برخی از فقها، محل اشکال است.

6- در صدقه واجب، گیرنده باید فقیر باشد، ولی در صدقه مستحبی لازم نیست گیرنده فقیر باشد.

سؤال: موارد مصرف زکات چیست؟

جواب: فقیر، کسی که از طرف مجتهد مأمور است که زکات را جمع نماید، کافرهایی که اگر زکات به آنان داده شود، به دین اسلام مایل می‌شوند یا در جنگ به مسلمانان کمک می‌کنند، بدهکاری که نمی‌تواند قرض خود را بدهد، کاری‌که منفعت عمومی یا دینی دارد، مسافری که در سفر مانده باشد.

تهیه و تنظیم: حجة‌الاسلام والمسلمین سیدجعفر ربانی

عالم عارف، آیةالله شیخ حسنعلی اصفهانی(نخودکی) قدس‌سره

حضرت حق صد و بیست و چهار هزار پیغمبر داشته است که شاید در مقابل هر نبی لااقل ده ولی بوده است، و همه آن‌ها برای هدایت طریق آمده‌اند. پیغمبری در مناجات عرض کرد: «رب این الطریق الیک» یعنی: «پروردگارا! راه به سوی تو کدام است؟» خطاب رسید: «دع نفسک و تعال» یعنی: «نفس خویش را رها کن و بیا». حدیث است که خداوند می‌فرماید: «لاتجعل بینی و بینک عالماً مفتوناً بالدنیا فیصدّک عن طریق محبتی فان اولئک قطّاع طریق عبادی‌المریدین»، کافی 1/46؛ یعنی: «عالمی را که قلبش شیفته محبت دنیا است، بین من و خود قرار مده، که راه دوستی مرا به تو ببندد، زیرا آنان راهزنان بندگان پوینده من هستند».

از حضرت عیسی علیه‌السلام سؤال شد: «من نجالس؟» یعنی: «با چه کس همنشین باشیم» فرمود: «من یذکّرکم الله رؤیته و یزید فی علمکم منطقه و یرغّبکم فی‌الاخرة عمله» یعنی: «با کسی همنشین باشید که دیدن او شما را به یاد خدا بیندازد، و سخن او بر علم و دانش شما بیفزاید، و عمل او شما را به آخرت ترغیب نموده و مایل سازد». اما مردم طالب کسی هستند که میان آن‌ها و محبوبشان دلاله باشد. چون طالب دنیا هستند که آن‌ها را به دنیایشان برساند.

صفحات: 1· 2

شیخ‌الرئیس ابوعلی‌سینا رحمة‌الله‌علیه:

اگر می‌دانستید که یک محکوم به مرگ هنگام مجازات تا چه حد آرزوی بازگشت به زندگی را دارد، آن‌گاه قدر روزهایی را که با غم سپری می‌کنید، می‌دانستید.

خورشيد پله‌پله از آسمان پايين مي‌آيد، مي‌نشيند پشت بلندترين قله‌اي كه در مغرب ايستاده‌ حالا شفق، دامن آسمان گرفته است.

به دلم ميآيد كه نيم‌ساعت ديگر، صداي شيرين اذان در كوچه‌ها مي‌وزد. آرامش ديريابي در دلم جوانه مي‌زند. نفس عميق مي‌كشم، انگار تمام اكسيژن هوا را بلعيده‌ام، لب‌هايم كه حالا مفاتيح الجناني مجسم‌اند يانور يا‌قدوس مي‌خوانند.

انگار كسي مرا از آن سوي افق‌ مي‌خواند، نگاهم تا بلندترين مناره مسجد بال ميزند، آرام مكث مي‌كند و در آبي آسمان گم مي‌شود.

دلتنگي امانم را بريده است، انگار عزيزي در سفر دارم، «آب زنيد راه را هين كه نگار مي‌رسد» را زير لب زمزمه مي‌كنم، شوري شفاف در مويرگ‌هايم مي‌دود. دوباره يانور يا قدوس لبانم را شيرين مي‌كند: «لحظه وصل چون شود نزديك/ آتش عشق تيزترگردد» ثانيه‌ها سال‌‌اند و من مشتاق‌تر از هميشه باز هم به گلدسته چشم مي‌دوزم، حالا صداي قلبم را مي‌شنوم و ناخودآگاه با خودم زمزمه مي‌كنم «از پريدن‌هاي رنگ و از تپيدن‌هاي دل/ عاشق بيچاره هر جا هست رسوا مي‌شود.»

حال غروب آرام‌آرام از سرشاخه‌ها پايين مي‌آيد، مي‌نشيند وسط سفره افطاري ما. كنار كاسه آش نذرياي كه همسايه طبقه پايين ما فرستاد. زل مي‌زند به ظرف شله‌زردي كه حالا مزين است به نام «علي» با دارچيني كه از انگشتان مادرم باريده است.

حالا با تمام دلم به استقبال اذاني مي‌روم كه همراه اكسيژن در تك‌تك سلول‌هايم مي‌دود و مرا مي‌‌برد آن بالا، به گونه‌اي كه مي‌توانم دو ركعت بالاتر از خودم به تماشاي سفره افطاري و خودم كه حالا در گوشه چپ آن چهارزانو زده‌ام، بايستم. صداي اذان مرا مي‌برد بر تك‌تك خانه‌هاي شهر، كوچه‌ها خلوت شده‌اند، باران خدا مي‌بارد و كسي كه خيس نشود، كس نيست.

پدرم از اداره،‌ خواهرم از كلاس خياطي، من از دانشگاه با سر آمده‌ايم تا با هم، تا با دلي مشتاق كنار اين سفره كه مزين به يا نور و يا قدوس است بنشينيم.

پدرم بسم‌الله مي‌گويد و زلالي اذان را با ليواني آب سر مي‌كشد ، ما لبخند مي‌زنيم، حالا در دل همه ما قند آب مي شود كه افطار ما را از گوشه و كنار شهر در اين ساعت دور هم جمع كرده است تا نور بنوشيم و جوانه بزنيم و جوان بمانيم.

نوشته : باراني

مظهر نور و صفات کبریایی ای حسن

علت پیدایش ارض و سمائی ای حسن

قدسیان را سیّد و سالار و یار و سروری

خاکیان را مُلتجا و رهنمایی ای حسن

تو گل مینویی و ریحانه باغ بهشت

از جلالت عرش را، زینت فزایی ای حسن

خو حَسن، طینت حسن، ظاهر حسن، باطن حسن

در حقیقت رحمت بی‏منتهایی ای حسن

قد حسن، قامت حسن، صورت حسن، سیرت حسن

حَبَّذا آینه ایزد نمایی ای حسن