بیا مانند آب آینه باشیم

زُلال وپاک دور از کینه باشیم

بیا در کوره راه ساکت کوه

به آوازی زُدائیم از دل اندوه

بیا معیار عشقی ساده گردیم

بدور از کِبرها افتاده گردیم

بیا وزن رفاقت را بسنجیم

بیا از حرف یکدیگر نرنجیم

شبی در باغ شب‌بوها بروئیم

به تاریکی حدیث عطر گوئیم

سحر در پیشگاه نرگس مست

بگوئیم آنچه در دلهایمان هست

گل صورت به شبنم ها بشوئیم

سپس یاس حقیقت را ببوئیم

وضو سازیم پس با شبنم پاک

بنوشیم جرعه‌ای از خون آن تاک

به جمع سوسنان خاموش باشیم

دهان بسته سراپا گوش باشیم

بیا در استقامت کوه باشیم

بیا عرفان یک اندوه باشیم

صفحات: 1· 2