پیام یکی از اساتید حوزه

«اول العلم معرفة الجبار وآخر العلم تفويض الامر اليه.»

«شناخت‏ خداوند، و «توكل به او» دو بال پرواز به قله‏ى قدس و موفقيت است، اگر اين دو «بال‏» را از دست دهيم، آموخته‏ ها «وبال‏» مان خواهد شد.

دستان پيدا و پنهان دشمن در پى از ميان بردن سه ويژگى ما است:

1. بينش معنوى 2. گرايش معنوى 3. كنش و واكنش معنوى

پس بياييد اعتقادات خود و ديگران را مستحكم‏تر سازيم; گرايش‏هاى همگان، به ويژه نسل نو، را سمت معنويت نگاه داريم و از الهى بودن كنش‏ها و واكنش‏هامان پاس‏دارى كنيم.

نوجوان و جوان، پيش از دانش و بينش، دوستى مى‏جويد. آنان كه در «رفاقت‏» با جوانان بر ما پيشى گيرند، در دل و ديده‏ى آنان باقى خواهند ماند.

بياييم همواره از كلمات روان، شيوا، پرجاذبه و گويا استفاده كنيم و واژه‏هاى دشوار و زمخت را براى هميشه از انديشه‏مان دور سازيم.

انسان‏ها، با هر ميزان دانش، مقدار علم ما را به خوبى درمى‏يابند و اين حقيقت را در سخن يا سكوتشان آشكار مى‏سازند.

سليقه‏ ى خوب مبلغ آن گاه خود را نشان مى‏دهد كه تلاش‏هايش را در سه محور استحكام «بنيان‏هاى اعتقادى‏» ، تقويت «آموزه‏هاى اخلاقى‏» و اصلاح «شيوه‏هاى رفتارى‏» متمركز سازد.

به يقين بهترين شيوه‏ ى مبارزه با تهاجم فرهنگى دشمن، الهى ساختن باور، اخلاق و كردار مردم است. هرگز از اين سه مهم غفلت نكنيم.

اى بقيع! تربت پاك تو، توتياى چشم عرشيان عالم است . فضاى عطرآگين تو، مشام عشاقت را تا ابد پر كرده است .

در شب‏هاى آرام تو، غلغله‏اى از ورد ملائك به پاست . ماه در پرتو پرفروغت روى تابيدن ندارد .

نور ستارگان آسمان پرتوى از سنگريزه‏هاى مزار توست .

انوار ملكوتى تو روشن‏تر از جمله‏ى كهكشان‏هاى عالم است . خاك آسمانى جمله افلاك در تو آرميده‏اند .

تصوير تو بلندترين فرياد مظلوميت تاريخ هستى است . در درونت اسرار آميزترين رازهاى هستى نهفته است . نقش تو مهر مظلوميت آل‏الله بر پهنه‏ى اين كره‏ى خاكى است . در حديث‏حرمتت زبان فصاحت الكن مانده است .

نوشته ای از زائر بقیع

ای ناظر احوال ما ای صاحب و سالار ما

ای غایب دور از نظر ای منجی و آقای ما

ای سیّد و مولای ما بنما دعا برای ما

پشت و پناه ما تویی شوق نگاه ما تویی

ای چشمه امید ما صبح پگاه ما تویی

ای سیّد و مولای ما بنما دعا برای ما

چشمان ما مشتاق تو دلبسته دستان تو

با هر طلوع جمعه ای سر بسته فرمان تو

ای سیّد و مولای ما بنما دعا برای ما

ما پیروان حیدریم مطیع امر رهبریم

در راه بذل جان خود آماده و تکاوریم

ای سیّد و مولای ما بنما دعا برای ما

این جان ما قربان تو در خدمت و فرمان تو

با یک اشاره از شما ابدان ما قربان تو

ای سیّد و مولای ما بنما دعا برای ما

عشق شما پیمان ما راه شما ایمان ما

عشق ولی حق شده سرلوحه دیوان ما

ای سیّد و مولای ما بنما دعا برای ما

عاشقان ولایت

معاون بین‌الملل حوزه‌های علمیه گفت: سربازان امام زمان(عج) باید خود را برای نبردهای سنگین نرم با استکبار جهانی آماده سازند.

ادامه مطلب

قالَ الا مامُ اءبو الحسن ، علىّ الهادى صلوات اللّه و سلامه عليه (عليه السلام ): لا تَطْلُبِ الصَّفا مِمَّنْ كَدِرْتَ عَلَيْهِ، وَلاَ النُّصْحَ مِمَّنْ صَرَفْتَ سُوءَ ظَنِّكَ إ لَيْهِ، فَإ نَّما قَلْبُ غَيْرِكَ كَقَلْبِكَ لَهُ.
ترجمه :
فرمود: از كسى كه نسبت به او كدورت و كينه دارى ، صميّميت و محبّت مجوى .
همچنين از كسى كه نسبت به او بدگمان هستى ، نصيحت و موعظه طلب نكن ، چون كه ديدگاه و افكار ديگران نسبت به تو همانند قلب خودت نسبت به آن ها مى باشد.

عبداللّه بن هلال از جمله افرادى است كه معتقد بود به امامت عبداللّه أ فطح بود، او گويد:
سفرى به شهر سامراء رفتم و سپس از اين عقيده باطل خود دست برداشته و هدايت يافتم ، با اين توضيح كه :
هنگامى كه به شهر سامراء وارد شدم ، خواستم بر حضرت ابوالحسن ، امام هادى عليه السلام حضور يابم و موضوع امامت عبداللّه اءفطح ؛ و نيز عقيده خودم را با آن حضرت در ميان بگذارم ، ولى موفّق به ديدار آن حضرت نشدم .
تا آن كه روزى حضرت هادى عليه السلام را در بين راه ملاقات كردم ؛ ولى چون مأ مورين در اطراف حضور داشتند، نمى توانستم با آن حضرت هم سخن گردم .
امّا هنگامى كه نزديك من آمد، مسير خود را به نوعى قرار داد كه از مُحاذى و روبرو عبور نمايد.
و چون مقابل من رسيد، ناگهان روى مبارك خود را به طرف من گردانيد و از داخل دهان مبارك خويش چيزى را، همانند آب دهان به سمت من پرتاب نمود كه به سينه ام خورد و پيش از آن كه بر زمين بيفتد، آن را گرفتم .
پس از آن كه حضرت هادى عليه السلام به راه خود ادامه داد و رفت ، آن را خوب نگاه كردم ، ديدم كه كاغذى است پيچيده ؛ وقتى آن را گشودم ، ديدم در آن نوشته بود:
اى عبداللّه ! بر آن عقيده اى كه دارى مباش ، چون آن شخص استحقاق امامت و خلافت را نداشته و ندارد.
عبداللّه گويد: وقتى چنين برخوردى را از آن حضرت ديدم ، الحمداللّه از عقيده باطل خود دست برداشتم و به امامت حضرت هادى و ديگر ائمّه عليهم السلام معتقد شدم .(21)
همچنين آورده اند:
امام حسن عسكرى عليه السلام حكايت فرمايد:
يكى از ياران و دوستان پدرم - امام هادى عليه السلام - مريض شد، پدرم به عيادت و ديدار او رفت و چون ديد كه دوستش درون بستر مشغول گريه و زارى مى باشد، به او فرمود: اى بنده خدا! آيا از مرگ مى ترسى و هراسناك هستى ؟
مثل اين كه مرگ را نمى شناسى ؟
و سپس افزود: چنانچه بدنت كثيف و چركين شده باشد به طورى كه مرتّب تو را آزار برساند و از خود متنفّر گشته باشى ؛ و يا در اثر جراهات ، خون آلود شده باشى و بدانى كه غير از رفتن به حمّام و شستشوى بدن و جراحات خود چاره اى ندارى ، چه مى كنى ؟
آيا از رفتن به حمّام براى نظافت و آسايش خويش ، خوشحالى يا ناراحت خواهى بود؟
مريض اظهار داشت : مايل هستم تا حمّام رفته و خود را از آن ناراحتى و اندوه نجات بخشم .
امام هادى عليه السلام فرمود: مرگ نيز براى مؤ من همانند حمّام است كه او را از گناهان و زشتى ها پاك مى گرداند و مرگ ، آخرين لحظات ناراحتى او خواهد بود.
و همين كه انسان مؤ من از اين دنيا به جهان ديگرى برود، از هر نوع ناراحتى و غصّه اى نجات يافته و در شادمانى و آسايش كامل به سر خواهد برد.
امام حسن عسكرى عليه السلام فرمود: بعد از اين سخن ، مريض تسليم مقدّرات الهى شد و ديگر شكايت و اظهار ناراحتى نكرد و پس از لحظاتى جان به جان آفرين تسليم كرد.