بنام کعبه دلها که وجود خالق درمخلوق را هویدا می کند
نمیدانم چگونه بدرقه ات کنم وقلم چگونه رهسپارت را ویرایش می کند ،نمیدانم در چه حالی هستی وچطور خودت را آماده کردهای وکوله بارت را از چه علایقی پر کرده ای آیا دنیا را در آن گذاشتی یا آخرتت را ؟آیا عینک زیبای چشمانت را در آن گذاشته ای ؟
خوشا بحالت که رهسپار کوی یار هستی ،آنجا دلتنگی به سراغت نمی آید آنجا غمها سراغت را نمی گیرند آنجا جایی ست که خشوعت با خضوعت یکی می شود ،تو رهسپار جایی هستی که خدا در انتظار توست ،
نمیدانم شاید که چه شبهایی در نماز دستان خالی ات را بر آسمان آبی اش گره داده ای چه روزهایی که وجودت را پر از حسنات کرده ای اینها را خداوند دیده وشنیده است خداوند از دورترین ونزدیک ترین افقها تو را نظاره می کند. نمی دانم قلم در دستم چه کسی یا چه کسانی را مخاطب می داند ، ولی بوی خدا را احساس می کنم ، آن روزی که تو قدم بر صحن خانه ی دوست میگذاری وسجده ی شکر می کنی تورا بیاد سجده های نمازت می اندازد که الان درکش میکنی ،
زمانیکه برای طواف خانه ی دوست آماده می شوی وصدای لبیک لبیک را می شنوی وتو در حال طواف هستی برگردکعبه،دستانت لرزان وقلبت لبریز از عشقی که نمیدانم درکش می کنی یا نه،
به اطرافت که نگاه اندازی هر یکی هستند انگار تمام الموت ها به همراه کفن هایشان در محضر حق آماده شده اند همه لباسها یک دست وسفید کسی به کسی نگاه نمی کند جز به حق تعالی من دقیق ازاحوال کعبه وحق تعالی چیزی نمی دانم ،ولی از مدینه شنیده ام که رفتارهایش بلند قامت اند ،راستی دوستانم می گویند چشمت که به گنبد سبز رنگش افتاد بلند واز تمام وجودت بگو الهم عجل لولیک الفرج آقاجان بیا که دلها در انتظارت بی قرار هستند آخه می گویند آقایمان مولایمان مهدی (عج)زیاد مدینه می رود می گویند هر روز طواف خانه ی خدا را بالفعل انجام می دهد .
آنجا که هستی آقایمان را یاد کن ، مادرمان حضرت فاطمه (س)را یاد کن وسلام ما را برسان اگربه پشت نرده های بقیع رسیدی چشمانت را ببند وامام سجادمان را که در فراق حسین ناله های جان سوز کرد را بیاد آور وبه ترتیب بیاد آور امامان بلند مرتبه مان را وباز آنها را قسم بده مادرمان که ما را از این دنیا یی زود گذر خیره رها سازد و آقا یمان را برساند
اگر به غار حرا رفتید واگر در آن دورکعت نماز عشق خواندی به سلطان دلها بگو که ما در فراق فاطمه ات آنطور که خواستی عزاداری نکردیم و بگو که فاطمه ات غریبانه رفت و غریبانه ماند وبگو که فاطمه ات در دلمان زنده است وبگو که نکند که از ما رو گردان نشوند ، دیگر نمیدانم چه بنویسم ولی بدان خوشا بحالت که چشمانت ،دستانت ،قدم هایت خانه ی خدا را لمس کرد .
وتمام وجودت را تبرک بر وجود خدا کرده ای ، امیدوارم زمانیکه در راه برگشت هستی بوی خدا را فراموش نکنی وکاری انجام ندهی که تمام عالمی که با ربت داشته ای را خراب کنی ، نکند فراموش کنی که کجا بوده ای ودر محضر چه کسی بوده ای ، نکند حرفی بزنی که چشمان آقا که تو را حتما در آنجا دیده است گریان کنی ، وبدان که رهسپارکجا بودهای و به کجا رفته ای و خداوند تو را از کدامین افق نگاه کرده است،آن را درک کن با آن همراه نشو ، فقط وفقط دل بسته ی وجود آن باش ، دنیا را بی خیال نشو ،ظواهر دنیا را دور بینداز که تو الان خدا یی شده ای تو الان سیر وسلوکت را معنوی کرده ای وخدا را احساس واستشمام کرده ای ،صدایش بزن که صدایت برای آن گیراست .
دستانهمه ی ما خالی است ودلهای ما همه لبریز گناه است وتنها در کنار آن است که کوچک بودن خودت را درک می کنی ، ااینکه چقدر حقیری واو بزرگ وپر از عظمت بی کران ، تو چقدر ناشکری واو چقدر بخشنده ، وچقدر تو از او غافل شده ای واو حتی یک لحظه خودش را از تو پنهان نکرده است .تو آنجایی وما اینجا ،پس ما را یاد کن .
وفراموش نکنی که آقا را صدا زنی در آنجا که حتما آنجاست.
خدایا دیدارت را نصیب ما هم بگردان(آمین)

اکرم پور عسکری  کلاس شهید رجایی