این مقاله برگرفته از مجموعه مبلغان شماره 38می باشد

از ديدگاه اسلام، خانه، نخستين و مهمترين كانون براي تربيت و پرورش اخلاقي فرزندان است و افراد مي توانند در آن درس فضيلت، مَوّدت، خوش خُلقي و تعهد يا درس كينه، نابكاري، خيانت، بذهكاري و دوروئي را بياموزند. با آن كه آدمي در مسير زندگي از جامعه، محل تحصيل، همبازي ها و همكاران تأثير مي پذيرد، نفوذ خانواده در او افزون تر و حساس تر است. مسؤوليّت خانواده در تربيت فرزند آن چنان اهمّيّت دارد كه قرآن كريم اين مهم و دعاي براي تحقق آن را در زمره ويژگي هاي مؤمنان راستين برشمرده و فرموده است:
“وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَذُرِّيّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماماً"؛(1)
“[بندگان خاص خداي رحمان ]كساني هستند كه مي گويند: خدايا از همسران و فرزندان ما، مايه روشني چشم ما قرارده و ما را پيشواي پرهيزگاران بگردان.”
بديهي است منظور آيه، اين نيست كه آنان (مؤمنان) در گوشه اي مي نشينند و دعا مي كنند؛ بلكه ارتباط با خدا دليل شوق و اشتياق دروني آنان به تربيت فرزندان و رمز تلاش و اهتمام آنان است. اين گونه انسان ها از آنچه در توان دارند، در رشد فكري، ايماني و اخلاقي فرزندان و همسران و آشنايي آنان با راه هاي حق و چشمه هاي فضل و فضيلت مضايقه نمي نمايند و از خداي خويش مي خواهند تا لطف خود را در اين خصوص شامل حالشان بنمايد. در آيه اي ديگر قرآن كريم به مؤمنان اين گونه هشدار مي دهد:
“يا اَيُّها الَّذينَ آمَنُوا قُوا اَنْفُسَكُمْ وَاَهْليكُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجارَةُ"؛(2) “اي كساني كه ايمان آورده ايد، خود و خانواده تان را از آتشي كه هيزم آن انسان ها و سنگ هاست نگه داريد.”

صفحات: 1· 2