اگر کسی اغلب اوقاتش را به عبادت مشغول باشد،مثل اکثر مردم به خصوص اهل علم که بیشتر اوقاتشان را به تحصیل علوم ربانی که از شریف ترین عبادت ها است می گذرانند، ولی در دل نور و صفائی ندید و معرفتش رو به فزونی نبود،به طور قطع و یقین بداند که اعمال معیوب است و او در زمره زیانکاران قرار دارد.
کسانی که به قول قرآن: سعی و کوششان در این زندگانی دنیا گم گشته و خود چنین می پندارند که در زمره نیکوکاران هستند.
چنین کسی باید از این برحذر باشد که در پیشگاه خداوند از اموری آشکار شود که خود خبر ندارد،و آن روز که پرده ها به کناری رود،او در میزان عمل خود به جای ثواب،گناه بیند.
مثلا نمازش را در کفه ی گناهانش و یا تحصیل علمش را تحصیل جاه و مقام و نام آوری مشاهده کند.
در مدت پنجاه یا شصت سال عمر،عملش عمل اهل الله باشد و خود را در زمره مقدسین و اهل تقوا بداند و مردم هم او را به این عنوان بشناسند و به مومن و متقی و مجاهد فی سبیل الله معروف باشد،ولی در آخرت،آدنی ریا کار و حیله گر و فاجر و بلکه منافق و کافر از کار درآید،که باید از غرور و شیطان به خدا پناه برد.