وجود افراد مؤمن در بين مردم، منشأ خير وبرکت وموجب نزول باران وجلب منافع ودفع بسياري از بلاها وخطرها از جامعه است، چنانکه در تفسير آيه 251 سوره بقره(1) از امام صادق (عليه السلام) نقل شده که فرمودند:
(إنّ اللّه ليدفع بمن يصلّي من شيعتنا عمّن لا يصلّي ولو اجتمعوا علي ترک الصلاة لهلکوا؛ به درستي که خداوند به واسطه نمازگزاران شيعه، بلا را از کساني که نماز نمي خوانند، دفع مي کند. زيرا اگر همه شيعيان نماز را ترک کنند، هلاک مي گردند).(2)
آنگاه حضرت نسبت به ساير احکام، مانند پرداخت زکات وحجّ گزاردن همين مطلب را مي فرمايد.
واضح است که وقتي وجود افراد مؤمن در اجتماع، چنين برکتي را به همراه داشته باشد، برکات وجود امام معصوم که وليّ وحجّت خدا بر مردم است، به مراتب بيشتر خواهد بود. زيرا امام وحجت خدا واسطه رسيدن فيض وبرکت خداوند متعال به مردم وبرطرف کننده بلاها از آنان است. چنانکه امام سجاد (عليه السلام) درباره برکات وجودي ائمه اطهار (عليهم السلام) مي فرمايد:
(ما کساني هستيم که به واسطه ما آسمان برفراز زمين نگهداري شده وزمين از هلاک نمودن اهلش منع گرديده است).(2)

- محمد بن یعقوب، کلینی، اصول کافی، ج2، ص451.
- محمد بن علی، ابن بابویه (شیخ صدوق)، کمال الدین و تمام النعمه، ج2،ص207.