مفهوم انتظار در مکتب تشیع انتظار سازنده و تعهد آور است به گونه ای که می تواند نوعی عبادت محسوب شود اینگونه انتظار مقوله اعتقادی اجتماعی دارد زیرا منتظر فردی با شناخت تکالیف فردی خود را مسئول می داند و با رسوخ این انتظار در وجود منتظر نا خود آگاه به سوی حرکت وتلاش اجتماعی پیش می رود
انسان موجودی دارای بعد مادی است که در مسیر زندگی گاهی به خاطر وابستگی به مادیات از معنویات دور می ماند منتظران واقعی با درک انتظار سازنده گاهی ترس دور شدن از مسیر انتظار را دارند بنابراین به سوی شناخت وظایف در دوران غیبت می پردازند ولی با این شناخت همچنین از میدان عمل دور هستند این به خاطر خو گرفتن به دوران غیبت است ما به تیرگی ها عادت کرده ایم لذا در پرتو انتظار ظهور از قید غفلت از حضرت رها نشدیم بنابر این باید به شناخت عمیق تر تکالیف ووظایف بپردازم ودر پرتو عمل به تکالیف به انتظار سازنده دست یابیم که این انتظار در دومرحله خودسازی و جامعه سازی می باشد .
در راستای آگاهی یافتن از وظایف در دوران غیبت با توجه به روایات وظایف منتظران به دو دسته تقسیم می شود 1-وظایف فردی وتعبدی مانند معرفت به امام(ع) ،محبت به امام(ع) و تبعیت از امام (ع)2-وظایف اجتماعی به دو دسته وظایف مردم در اجتماع مانند تکریم حضرت با دعای ندبه ،جشن ها و وظایف حکومتی مانند گسترش دادن فرهنگ مهدویت در میان مسلمین و در جهان تقسیم می کنیم و به بحث درباره آن می پردازیم و در آخر به این نتیجه دست می یابیم که اندیشه انتظار و شناخت تکالیف در مرحله اول به شکل عمل به وظایف می باشد ودر راستای عمل به وظایف به روشنی در می یابیم که هر چه اعتقاد به انتظار در درون ما بیشتر رسوخ کند تلاش وهمت ما در انتظار بیشتر می شود و این عنایتی از سوی خداوند برای کسانی که در مسیر خودسازی قرار گرفته اند در مرحله دوم با خودسازی به ساخت جامعه ای می رسیم که این جامعه زمینه سازی برای ظهور را فراهم می کند.

چکیده ای از مقاله خانم رئیسی