– تمام عبادات و شرایط آنها توقیفی و تعبدی است؛ یعنی، از سوی خداوند است و هیچ كس حق كاستی و افزودن به آن را ندارد؛ پس همه این شرایط، از سوی خداوند است.

– خداوند بهتر از هر كس می‏داند كه راه وصول و تقرب به او چیست و چگونه می‏توان بهتر به او نزدیك شد و به سعادت و كمال رسید.

بنابراین اگر او جزء و شرطی را قرار داده و یا چیزی را حذف كرده، بر اساس مصالحی است كه بسیاری از آنها فراتر از توان درك عقل بشری است و تنها خداوند بدان آگاه است.

– بعضی از مفسّران معتقدند که مسئله نماز قصر نخستین بار هنگامی که مسلمانان در ترس و وحشت از دشمن قرار داشتند، وضع شده است؛ سپس این حکم توسعه پیدا کرده و در همه موارد سفر (چه همراه با ترس باشد یا نباشد) وارد شده است.(1)

– امام صادق(ع) از پدران خود و آنها از رسول خدا(ص) نقل کرده اند که: خداوند متعال هدیه‌ای به من و امتم کرامت فرمود که به امت‌های گذشته نداده است. عرض کردند آن هدیه چیست؟ فرمود اجازه افطار روزه و نصف نماز در مسافرت،پس هر کس چنین نکند هدیه خدا را رد کرده است (2)

پی نوشت:
1- علامه طباطبائی(ره)، تفسیر المیزان، ج 5، ص 61.

2ـ وسایل الشیعه ، ج5 / ص540 سیر و سفر در اسلام / محمد وحیدی ص 31o فلسفه احکام / محمد وحیدی ج2 /ص24،25،29،254،255