از آیاتی که درباره‌ نماز و روزه مسافر نازل شده استفاده می شود که احکام مسافر، به جهت آسان گرفتن و آسایش وی است. در آیة 184 بقره آمده است:
«فمن شهد منکم الشهر فلیصمه و من کان مریضاً‌ أو علی سفر فعدّة مِن أیام أخر یریدالله بکم الیسر و لا یرید بکم العسر؛ پس هر کس ماه رمضان در شهر و وطن خود باشد، باید روزه بگیرد و هر کس بیمار یا مسافر باشد، در ایّام دیگر روزه بگیرد. خدا آسانی را برای شما اراده کرده و مشقت و سختی را از شما نخواسته است». براساس روایات بین شکسته شدن نماز و روزه تلازم است (استثنائاً در چهار مکان مقدس: مکه، مدینه، حائر حسینی و مسجد کوفه، مسافر بین قصر و اتمام نماز مخیّر است ، ولی روزه نمی‌تواند بگیرد. در مدینه منوره مسافر می‌تواند سه روز روزه مستحبی بگیرد، گرچه نمازش را شکسته بخواند) یعنی هر جا نماز شکسته شود، روزه نمی‌شود گرفت (البته اگر در ماه مبارک رمضان بعد از ظهر شرعی مسافرت کند، روزه را باید بگیرد، ولی چنانچه نماز ظهر و عصر را نخوانده باشد و بخواهد در سفر بخواند، باید شکسته بخواند).

امام باقر (ع) فرمود: «لیس یفترق التقصیر و الافطار، فمن قصر فلیفطر؛ شکسته شدن نماز و روزه جدایی ناپذیر است، پس هر کس نماز را شکسته خواند، باید روزه را افطار نماید». (1) نیز فرمود: « وقتی نمازت قصر شد، روزه‌ات را افطار کن و هر جا روزه‌ات را افطار کردی، نمازت را شکسته بخوان».(2)

صفحات: 1· 2